(19 ψήφοι,
μέσος όρος: 4.21
από 5)
Loading...Πάνω από το Σταυρό ο Κύριος Ιησούς Χριστός έκανε την πιο μεγαλειώδη διδασκαλία. Τα λόγια του Χριστού πάνω στο Σταυρό ήταν λόγια γεμάτα αγάπη.
«Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι»
Ο Χριστός προσεύχεται πάνω από το Σταυρό Του για τους σταυρωτές Του και παρακαλεί τον Ουράνιο Πατέρα Του: «Πατέρα μου, συγχώρεσέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν». Μέσα στον αβάσταχτο πόνο, που Του προκαλούσε το φρικτό μαρτύριο, ο Κύριός μας Ιησούς, ο Θεός της αγάπης, συγχωρεί τους σταυρωτές Του, προσεύχεται γι’ αυτούς και τους δικαιολογεί. Πόσο μεγάλη και πλατιά είναι η θεϊκή καρδιά και η αγάπη Του! Μας άφησε ένα σπουδαίο μήνυμα: Να συγχωρούμε με την καρδιά μας αυτούς που μας έφταιξαν. Να έχουμε κι εμείς πλατιά καρδιά για τους συνανθρώπους μας.
«Ἀμήν λέγω σοί· σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ»
Ο Χριστός μιλά στο ληστή, που βρίσκεται σταυρωμένος δίπλα Του: «Σε διαβεβαιώνω με όλη την αλήθεια· σου λέω ότι σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Γιατί μίλησε έτσι ο Χριστός σε έναν κακούργο; Διότι ο ληστής είδε τη θεϊκή γαλήνη στη μορφή του Χριστού και πίστεψε ότι Αυτός είναι ο Θεός και Τον παρακάλεσε: «Κύριε, θυμήσου κι εμένα τον ληστή στην ουράνια βασιλεία σου». Και ο Χριστός, που κατάλαβε ότι ο ληστής μετάνιωσε ειλικρινά για τα λάθη του, τον συγχώρεσε και τον διαβεβαίωσε ότι θα τον πάρει μαζί Του στον Παράδεισο. Έτσι ο ληστής έγινε ο πρώτος πολίτης του Παραδείσου. Αυτό φανερώνει ότι ο Χριστός δέχεται κοντά Του όσους τον πλησιάζουν με ειλικρίνεια και μετανοούν για τις αμαρτίες τους.
«Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου… ἰδού ἡ μήτηρ σου»
Ο Χριστός είναι καρφωμένος στο Σταυρό, ματωμένος, μέσα σε φρικτούς πόνους. Κάτω από το Σταυρό Του βρίσκονται γεμάτοι πόνο και θλίψη η Παναγία Μητέρα Του και ο μαθητής Του ο Ιωάννης. Ο Χριστός τους βλέπει. Ξεχνά το δικό Του μαρτύριο και θέλει να τους παρηγορήσει, να τους προστατέψει. Και λέει στη Μητέρα Του δείχνοντας τον Ιωάννη: «Γυναίκα, να ποιος θα είναι ο γιος σου από δω και πέρα». Ύστερα γυρίζει προς τον Ιωάννη τον αγαπημένο Του μαθητή και Του λέει: «Να η μητέρα σου». Με τα λόγια Του και το θεϊκό Του παράδειγμα ο Χριστός μας ανοίγει τον όμορφο δρόμο της αγάπης και του σεβασμού προς τους γονείς και τους συγγενείς. Κι ακόμα το δρόμο της αυταπάρνησης, που σημαίνει να ξεχνάς το δικό σου πόνο, για να παρηγορείς τις πονεμένες ψυχές των άλλων.
«Διψῶ»
Το Θεϊκό και Τίμιο Αίμα του Χριστού έτρεχε πάνω στο Σταυρό. Ο πυρετός Του ανέβαινε. Τα σπλάχνα Του καίγονταν από τον αφόρητο πόνο. Και τότε ο Χριστός πρόφερε μια μικρή λέξη με μεγάλο νόημα: «Διψώ». Τότε οι άγριοι στρατιώτες βούτηξαν ένα σφουγγάρι σε ξύδι και χολή και το έφεραν στα χείλη Του. Όμως ο Χριστός δεν ήπιε. Γιατί; Πάνω στο Σταυρό διψούσε βέβαια αφόρητα, αλλά συγχρόνως είχε και μια αλλιώτικη δίψα. Διψούσε, όχι τόσο για νερό, όσο για τη σωτηρία των ανθρώπων. Ο Χριστός διψά, δηλαδή επιθυμεί πολύ έντονα, να επικρατήσει σε όλη τη γη και σε καθεμιά ψυχή ξεχωριστά η ειρήνη Του, η αγάπη Του και το Ευαγγγέλιό Του.
«Θεέ μου, Θεέ μου, ἱνατί μέ ἐγκατέλιπες;»
Ο Χριστός επάνω στο Σταυρό σήκωσε όλες τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, όλων των αιώνων για να τις σβήσει. Και ήταν τόσες πολλές οι κακίες που σήκωσε, ώστε φάνηκε σαν ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Έτσι ο Ουράνιος Πατέρας Του πήρε για μια στιγμή το βλέμμα Του πάνω από τον Υιό Του. Αυτή η στιγμιαία αποστροφή του Θεού Πατέρα κάνει τον Χριστό να φωνάζει γεμάτος πόνο: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;». Για χάρη μας ο Χριστός στερήθηκε, στην πιο οδυνηρή ώρα της επίγειας ζωής Του, ακόμη και την παρουσία του Ουρανίου Πατέρα Του. Πόσο φοβερό πράγμα είναι η αμαρτία μας και πόσο μεγάλη η αγάπη του Χριστού μας!
«Τετέλεσται»
«Όλα έχουν πια τελειώσει». Το φρικτό Του μαρτύριο παίρνει τέλος. Το έργο Του πάνω στη γη, που ξεκίνησε όταν γεννήθηκε στη φάτνη της Βηθλεέμ, έφτασε στο τέλος του. Ό,τι είχε να διδάξει και να πει στους ανθρώπους, το είπε. Είναι ο Νικητής. Θυσιάστηκε για τα πλάσματά Του. Μας άνοιξε το δρόμο της ευτυχίας και της χαράς, το δρόμο για τον Παράδεισο. Από δω και μπρος, για όποιον αγαπήσει και ακολουθήσει το Χριστό, αρχίζει μια νέα ζωή. Από δω και πέρα αρχίζει η Ανάσταση!
«Πάτερ, εἰς χεῖρας σου παρατίθεμαι τό πνεῦμα μου»
Ο τελευταίος λόγος του Χριστού, λίγο πριν εκπνεύσει πάνω στο σταυρό. Μιλά στο Θεό Πατέρα Του: «Πατέρα μου, γεμάτος ελπίδα και εμπιστοσύνη στα χέρια Σου παραδίδω την λογική και αθάνατη ψυχή μου». Δεν ήρθε κανένας άγγελος να πάρει την ψυχή του Χριστού. Μόνος Του, με την ελεύθερη θέλησή του την παραδίδει στον Πατέρα. Ο Χριστός ήρθε στη γη, έγινε άνθρωπος, έκανε θαύματα, κήρυξε, υπηρέτησε το θέλημα του Ουράνιου Πατέρα Του. Σ’ αυτόν λοιπόν επιστρέφει πάλι και σ’ Αυτόν παραδίδει την ψυχή Του. Με τα λόγια αυτά ο Κύριος μας διδάσκει ότι όλη η ζωή μας ανήκει στο Θεό. Το θέλημά Του πρέπει να εφαρμόζουμε πάντοτε, και στα δικά Του χέρια να εμπιστευόμαστε τη ζωή μας.
από το περιοδικό «Προς την Νίκην»
τεχ. Μαρτίου 2010
Οι 7 λόγοι του Κυρίου Ιησού Χριστού πάνω στο Σταυρό.Ακομη και το νουμερο 7 ειναι συμβολικο.Ειναι τα μαθηματικα του θεου που μονο με βιωματα και οχι με τη λογικη τα καταλαβαινεις
“Ειναι τα μαθηματικα του θεου που μονο με βιωματα και οχι με τη λογικη τα καταλαβαινεις”
Να τα βλέπουν αυτά οι μαθηματικοί που νομίζουν οτι τα μαθηματικά τους είναι τα ανώτερα…
γιατι διαχωριζετε την επιστημη και την πιστη λες και ειναι δυο αντιθετα δογματα; ο θεος εφτιαξε τον κοσμο αρα και τους νομους που τον διεπουν, τα μαθηματικα τη φυσικη… επομενο ειναι μονο ο θεος και οι φωτισμενοι απο το θεο ανθρωποι να μπορουν να τους υπερβουν κανοντας, για μας,”θαυματα”
τι συμβολιζει το 7?
Εντύπωση προκαλεί, πάντως, η απάθεια Του Κυρίου! Τόσες κακουχίες, τόσες ύβρεις, τόσος πόνος κι Αυτός Απαθής… Ταπεινός και πράος… λίγες κουβέντες μόνο κι αυτές, συμβολικές, ως παρακαταθήκη για εμάς τους μικρούς…
Υπέμεινε τον έσχατο εξευτελισμό κι όλα αυτά για να σώσει εμάς… κι εμείς σαν ελάχιστο αντίδωρο, όσο “αντίδωρο” μπορούν να θεωρηθούν οι τιποτένιες πράξεις μας, απέναντι στη Σταυρική Θυσία Του Κυρίου, στην υπέρτατη πράξη αγάπης, τί κάνουμε άραγε; Τί δίνουμε σε Εκείνον που τα έδωσε όλα για εμάς; Το ελάχιστο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να είμαστε ευγνώμονες σε Αυτόν που ταπεινώθηκε, έπαθε κι όμως, υπέμεινε… για εμάς!
Ας μας αξιώσει ο Κύριος, Του Οποίου Την Ανάσταση θα γιορτάσουμε σε λίγες ώρες, να ζήσουμε αυτή τη Θυσία μέσα μας, να Αναστηθεί ο Κύριος και μέσα στις ψυχές μας και να γεμίσουν οι καρδιές μας το Φως της Χάριτός Του!
Αμήν!
Πολύ παρήγορος ο δεύτερος λόγος του Κυρίου…
Σε πόσο μεγάλο βάθος αμαρτημάτων είχε περιπέσει ο δεξιός ληστής!
Αλλά και πόσο μεγάλη ήταν η συντριβή της καρδιάς του την ώρα του μαρτυρίου του!Συγκλονίζει η θαυμαστή ομολογία του για τη Θεότητα του Ιησού!
Ένα <μνήσθητι> άνοιξε την πόρτα του Παραδείσου για το ληστή…ποτέ δεν είναι αργά για το Χριστό…αρκεί η δική μας αληθινή μετάνοια!
Αγαπητοί αδελφοί,
Θα ήθελα να επισημάνω το γεγονός ότι σχεδόν κανείς δεν τιμά την μνήμη του Ευγνώμονος ληστού ή Αγίου ληστού του Γολγοθά ακόμη κι αν είναι ο πρώτος οικιστής του Παραδείσου.
Μόνο ο πατήρ Γερβάσιος Ραφτόπουλος στη Β.Ελλάδα έχει χτίσει ναίσκο στη χάρη του,καθώς και ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος κάτι αντίστοιχο στην περιοχή των Μεσογείων.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να τον τιμούμε από τώρα και κάθε χρόνο,στις 12 Οκτωβρίου που έχει ορισθεί ο εορτασμός του.
Ευχαριστώ για το χρόνο σας,
Ο Θεός να μας ευλογεί όλους!
Μαρία
καλησπερα αδελφοι μου..να μας δοσει δηναμη ο Θεος να τον δοξαζουμε αιωνιος.τιποτα δεν μπορουμε να πετυχουμε χωρις αυτον.αγαπη και ειρηνη σε ολους μας..
δοξα το Θεο αγαπημενο μας ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ.
«Θεέ μου, Θεέ μου, ἱνατί μέ ἐγκατέλιπες;» Αυτή είναι μία φράση που θα έκανε οποιονδήποτε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο να συγχιστεί και να διερωτηθεί αν ο Χριστός, Υιός του Θεού, είναι και ο ίδιος Θεός, διότι δεν εκφωνεί τον Πατέρα από τον οποίο γεννήθηκε, αλλά τον Θεό, τη στιγμή που ο Χριστός είναι ήδη Θεός. Η απάντηση που δώσατε ότι “ο Πατέρας πήρε το βλέμμα Του από πάνω του (Χριστού)” με κάνει να υποθέτω δύο πράγματα. Πρώτον, ότι ο Χριστός αναφερόταν στον Πατέρα ως Θεό του, τον οποίο θεωρεί ανώτερό του εφόσον είναι ο “Θεός Του” και όχι απλά ο Πατέρας Του. Δεύτερον, ότι ο Θεός (Πατέρας) εγκατέλειψε τον Υιό του που πήρε στους ώμους τις αμαρτίες άλλων, και παρόλο που είναι παντοδύναμος, δεν άντεξε την αμαρτία του θνητού ανθρώπου. Αυτό μου δίνει μια αίσθηση αδυναμίας και αδικίας μέρους του Θεού. Μήπως ο Θεός μας αποστρέφεται όταν αμαρτάνουμε ή όταν παίρνουμε την ευθύνη και υποφέρουμε για αμαρτίες συνανθρώπων μας; Αγαπητοί φίλοι, δεν ανήκω σε καμία αίρεση ούτε γράφω για να σας προσβάλω ή να σας επιτεθώ. Υπάρχουν όμως κάποια θέματα στα οποία θα ήθελα μια πιο, κατά τη γνώμη μου, ουσιώδη και λογική εξήγηση χωρίς αντιφάσεις στο συγκεκριμένο θέμα. Απολογούμαι αν θεωρείτε το σχόλιό μου ακατάλληλο. Σας ευχαριστώ.
Απαγγέλλει τον 21ο ψαλμο του Δαυίδ.Δεν είναι σωστό να λέμε ότι έστω για μια στιγμή διεχωρισθη η αδιαχωριστος και ομοουσιος αγια τριάδα.Πρεπει να προσέχουμε Στις ερμηνείες μας.
Αγαπητέ αδελφέ εν Χριστώ Σωκράτη,
Η απορεία σας δικαιολογημένη. Κι εγώ πριν γνωρίσω την αλήθεια είχα την ίδια απορεία. Πάντα ήμουν και είμαι δυσκολόπιστος. και αυτό είναι και κακό αλλά και καλό. Καλό υπο την έννοια ότι όταν τελικά αποδειχθεί αυτό στο οποίο δεν πίστευες, η πίστη σου γίνεται πιο δυνατή, όπως στην περίππτωσδη του Θωμά, του Παύλου, αλλά και πολλών άλλων.
έρχομαι στο θέμα μας. Οιι πιο πολλοί δυστυχώς ξεχνούν ένα πολύ σηματικό στοιχείο: ο Χριστός είναι τέλειος Θεός, αλλά και τέλειος άνθρωπος. Πάνω στον σταυρό, λοιπόν, σαν άνθρωπος εκφωνεί εκείνο το αλυσμόνητο ΗΛΙ ΗΛΙ ΛΑΜΑ ΣΑΒΑΧΘΑΝΙ εκ μέρους του ανθρώπου-Χριστού και όχι εκ μέρους του Θεού-Χριστού. Η εγκατέλειψη, όμως, αυτή τερματίζεται με το ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ, όπόταν ολοκληρώνεται το έργο της απολυτρώσεως από τα δεσμά του διαβόλου. Το έργο της Οικονομίας ολοκληρώνεται.
Μια απορία, γιατί ο Χριστός λέει “Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου… ἰδού ἡ μήτηρ σου”
και όχι μητέρα?
Ευχαριστώ.
Αν θυμάμαι καλά, ο γέρων Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα, αναφέρει ότι στα αραμαϊκά η λέξη “γυναίκα” είναι ανώτερη από ότι η λέξη “μητέρα”. Και σχολιάζει ότι σε μας μπορεί να φαίνεται παράξενο, ακόμα και υποτιμητικό το να αποκαλεί την Παναγία απλά “γυναίκα”.
ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ επουρανιε ΘΕΕ πατερ παντοκρατωρ, ελεησον ημας ο πατηρ ο παντοκρατωρ. ΚΥΡΙΕ Ο ΘΕΟΣ, ο αμνος του ΘΕΟΥ, ο υιος του Πατρος, ο αιρων τας αμαρτιας του κοσμου, ελεησον ημας ο αιρων τας αμαρτιας του κοσμου.
πάντα γαρ, φύσει έχει τι θείον Σε όλα υπάρχει εκ, φύσεως κάτι το θείο [ Αριστοτέλης ]
[ κλείνοντας την συγγραφή του βιβλίου μου [ ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ ] θα αναφέρω το παρακάτω περιστατικό. Καθηγητής σε Γυμνάσιο της Θεσπρωτίας ρώτησε τους μαθητές του. [ Τι θα λέγατε στον Ιησού Χριστό αν τον βλέπατε μπροστά σας ] Οι απαντήσεις που δόθηκαν ήταν Πάμπολες Μία από αυτές είναι συγκλονιστική. [ Αρχικά τον βλέπω καθημερινά τον Ιησού Χριστό, γιατί τον έχω στην καρδιά μου. Είναι μέσα μου και τον νιώθω. Θα του έλεγα αυτά που του λέω στην προσευχή μου. Τον ‘ευχαριστώ’ για ό, τι μου χαρίζει και το ότι οι γονείς μου είναι καλά.]