Loading...Το συναξάρι της ημέρας των Χριστουγέννων μάς δίνει σε μια απλή και λιτή πρόταση όλο το περιεχόμενο της μεγάλης γιορτής. Την 25η Δεκεμβρίου εορτάζομεν «την κατά σάρκα γέννησιν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού».
Αυτός που γεννάται εκ της Παρθένου μέσα στο σπήλαιο της Βηθλεέμ και ανακλίνευαι στη φάτνη των αλόγων βρέφος αδύναμο, είναι ο παντοδύναμος Θεός, που στα χέρια Του κρατεί όλη την κτίση. Αυτός, που τη γέννησή Του γιορτάζουμε πανηγυρικά αυτή τη μέρα, είναι ο άπειρος Θεός, που γίνεται τώρα και άνθρωπος. Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος ο Θεάνθρωπος Χριστός, κατά την αλάνθαστη πίστη της Εκκλησίας μας. «Εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς», λέγει ο απόστολος Παύλος (Κολασ. β΄ 9). Σ’ αυτόν που γεννάται ως άνθρωπος στη μικρή κώμη της Ιουδαίας κατοικεί όλη η θεότης, αυτό το βρέφος είναι ο Δεσπότης του παντός, ο υπεράρχιος Θεός. Βρίσκεται στη φάτνη και από εκεί κυβερνά όλη την κτίση, λέγει χαρακτηριστικά ο ι. Χρυσόστομος: «Εν φάτνη κείται, και την οικουμένην σαλεύει» (ΕΠΕ 35, 484).
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα στην Ιστορία, δεν υπάρχει συγκλονιστικότερο γεγονός. Αυτό είναι το παραδοξότερο μυστήριο. Ο Θεός ήρθε στη γη και έγινε άνθρωπος! Το σπήλαιο ανεδείχθη ουρανός και η φάτνη «χωρίον, ἐν ὧ ἀνεκλήθη ὁ ἀχώρητος». Μέγα πραγματικά και παράδοξο μυστήριο, ασύλληπτο από κάθε νου αγγελικό και ανθρώπινο. Είναι το σημαντικότερο και συγκλονιστικότερο γεγονός όλων των αιώνων, αυτό που μπροστά του η Ιστορία κράτησε την αναπνοή της, στάθηκε με θάμβος και άλλαξε ροή. Είναι το μόνο αληθινά παράδοξο και καινό, που συνέβη στον κόσμο που ζούμε, κάτω απ’ τον ήλιο.
Θεολογεί σχετικά ο πρώτος συστηματικός δογματικός της Εκκλησίας μας, ο αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «…ευδοκία του Θεού και Πατρός ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού και Θεός, ο ων εις τον κόλπον του Πατρός, ο ομοούσιος τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι, ο προαιώνιος, ο άναρχος, ο εν αρχή ων και προς τον Θεόν και Πατέρα ων και Θεός ων, ο εν μορφή Θεού υπάρχων, κλίνας ουρανούς κατέρχεται, τουτέστιν, το αταπείνωτον αυτού ύψος αταπεινώτως ταπεινώσας συγκαταβαίνει τοις εαυτού δούλοις συγκατάβασιν άφραστον τε και ακατάληπτον – τούτο γαρ δηλοί η κατάβασις – και Θεός ων τέλειος, άνθρωπος τέλειος γίνεται και επιτελείται το πάντων καινών καινότατον, το μόνον καινόν υπό τον ήλιον, δι’ ου η άπειρος του Θεού εμφανίζεται δύναμις. Τι γαρ μείζον του γενέσθαι τον Θεόν άνθρωπον;» (ΕΠΕ 1, 282).
Το τρισμέγιστο θαύμα, το «πάσαν έννοιαν εκπλήττον και συνέχον» το εκφράζει με τη δική του θεολογική γλώσσα και ο αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Ο άσαρκος σαρκούται, ο Λόγος παχύνεται, ο αόρατος οράται, ο αναφής ψηλαφάται, ο άχρονος άρχεται, ο Υιός του Θού Υιός ανθρώπου γίνεται, Ιησούς Χριστός, χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» ( PG 36, 313Β).
Δεν μπορούμε να εννοήσουμε το μέγεθος του γεγονότος, δεν μπορούμε να συλλάβουμε τις διαστάσεις του θαύματος. Μόνον από κάποια παραδείγματα και αναλογίες μπορούμε μια μικρή βοήθεια να έχουμε και να κατανοήσουμε απλώς, ότι όλα είναι ακατανόητα. Ο αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος χρησιμοποιεί ένα τέτοιο παράδειγμα: Σκέψου, λέει, πόσο μεγάλο πράγμα είναι να δεις τον ήλιο, αφού κατέβει από τους ουρανούς, να τρέχει πάνω στη γη και από εδώ να στέλνει σ’ όλους τις ακτίνες του. Αλλ’ εάν αυτό σε περίπτωση που θα συνέβαινε με τον αισθητό φωστήρα θα γέμιζε μ’ έκπληξη όλους τους θεατές, πρόσεξέ με και σκέψου τώρα, τι είναι να βλέπουμε τον ήλιο της δικαιοσύνης να εκπέμπει τις ακτίνες του από την ανθρώπινη φύση μας και να καταυγάζει τις ψυχές μας! ( PG 49, 351Α).
Το παράδειγμα όσο εκφραστικό και αν είναι δεν μπορεί να παρουσιάσει το μέγεθος της αλήθειας. Ποιος μπορεί να υπολογίσει τη διαφορά του αισθητού φωστήρος από τον ήλιο της δικαιοσύνης; Όποιος προσπάθησε, καταλαβαίνει εύκολα πως το να κατέβει το άστρο της μέρας πάνω στη γη, δεν είναι τίποτε, όταν συγκριθεί με την κάθοδο του Θεού στον κόσμο.
«Τις ουν δώσει μοι το μέγα τούτο θέαμα ιδείν, Θεόν ανθρώποις επιδημούντα;», διερωτάται ο Μ. Βασίλειος (ΕΠΕ 5, 374).
Οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης πόθησαν σφοδρά να δουν την ημέρα του ερχομού του Κυρίου. Ο αγ. Συμεών ο θεοδόχος, όταν είδε τον νηπιάσαντα Κύριο είπε το «νυν απολύεις». Αυτός ήταν η μέγιστη προσμονή της ζωής του. Οι προφήτες Τον είχαν προφητεύσει. Ο λαός περίμενε την ένδοξη εποχή Του. Ήταν η ελπίδα του Ισραήλ και η προσδοκία όλων των εθνών.
Εμείς ζούμε στην εποχή Του. Είδαμε την κάθοδο του Θεού στον κόσμο. Ακούσαμε τη διδασκαλία Του. Γευθήκαμε τη χάρη που μας εξασφάλισε το απολυτρωτικό Του έργο. Και γεμάτοι με ιερό ενθουσιασμό και συγκίνηση την άγια και ολοφώτεινη νύχτα των Χριστουγέννων προσκυνούμε «το μέγα της ευσεβείας μυστήριον». Με την ακράδαντη πίστη, ότι τη νύχτα εκείνη «Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α΄ Τιμ. γ΄ 16).
