Loading...
Κατεβαίνοντας τόν πολυσύχναστο δρόμο πού ὁδηγεῖ στό κέντρο τῆς πόλης, ὁ νοῦς ἀφαιρεῖται σέ σκέψεις πού ἀφοροῦν στίς μετέπειτα ἀγορές, στήν ἀπογευματινή ἔξοδο, στό αὐριανό δεῖπνο, σέ, σέ, σέ…
Τό βῆμα σου γοργό κυνηγάει, θαρρεῖς, τό χρόνο πού τρέχει καί ἀνοίγει ἔτσι μιά κούρσα ἄγχους πού, ἐν τέλει, σέ ὁδηγεῖ στή χαοτική πραγματικότητα. Σέ μιά κοινή πραγματικότητα, πού κάτι ἔρχεται, μόλις, νά ταράξει.
Ἀκριβῶς δίπλα σου, κι ἐνῶ ἐσύ ἤσουν ἀπορροφημένος ἀπό τίς σοβαρές σου ὑποθέσεις, περπατάει ὥρα τώρα, ἕνας ψηλός καί γλυκύς στήν ἔκφραση ἄνδρας, μέ ἕνα χαμόγελο ζωγραφιστό στά χείλη, πού τοῦ φωτίζει ὅλο τό πρόσωπο. Δείχνει εὐγενικός στήν ὄψη καί ἕτοιμος νά σοῦ φωνάξει «καλημέρα!», σέ κάθε συνάντηση τῶν ματιῶν σας. Στά χέρια του κρατάει ἕνα βιβλίο καί μοιάζει νά τό παρουσιάζει.
Μόλις ἀντιληφθεῖ ὅτι τόν κοιτᾶς, μέ περιέργεια ἴσως ἤ ἀκόμη καί μέ ἐνδιαφέρον, σέ πλησιάζει μέ φτερωτό λές βῆμα. Σέ καλημερίζει μέ ἕνα φωτεινό χαμόγελο καί σοῦ προσφέρει τό βιβλίο πού κρατάει: μιά Ἁγία Γραφή!
Προσπαθώντας νά διευκρινίσεις τή «φύση» τῆς προσφορᾶς αὐτῆς, τόν ρωτᾶς ἄν εἶναι Χριστιανός Ὀρθόδοξος καί ἕνα ρίγος σέ διαπερνάει στήν ἄμεση ἀπάντησή του:
–Εἶμαι Χριστιανός σκέτο, ἀπαντάει!
–Ἄρα εἶστε αἱρετικός, συνεχίζεις καί τό λές φωναχτά αὐτό τό τελευταῖο, θέλοντας νά σέ ἀκούσει ὁ κάθε διαβάτης πού βαδίζει χιλιόμετρα μακριά.
–Εἶμαι Χριστιανός, κύριε! Πιστεύω σέ ὅ,τι μᾶς παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι γιά τή ζωή τοῦ Κυρίου, ἐξακολουθεῖ ἀτάραχος νά ἀπαντάει.
–Στόν Ἅγιο Δημήτριο ἐκκλησιάζεστε; Ρωτᾶς μετά τήν ὁμολογία του.
–Πιστεύω μόνο στό ἱερό πρόσωπο τοῦ Κυρίου καί στά πρόσωπα τοῦ Εὐαγγελίου, κύριε. Ὁ «Ἅγιος» Δημήτριος μπορεῖ νά ἦταν καλός ἄνθρωπος, ἀλλά δέν ἀναφέρεται κάπου μέσα στό ἱερό Εὐαγγέλιο!
Κλονίζεσαι. Νιώθεις μία Ἀλήθεια μέσα σου νά ὑποχωρεῖ. Πῶς; Μά εἶσαι σίγουρος!
Πόσο νά διήρκεσε ἄραγε; Λεπτά; Ὧρες; Δευτερόλεπτα!
Πότε σοῦ φάνηκε σαθρό τό ἔδαφος πού στέκεσαι; Ποτέ!
–Ἀναιρεῖτε τήν ὕπαρξη τοῦ Χριστοῦ, κύριε, τοῦ ἀπαντᾶς μέ θάρρος!
–Καθόλου, σοῦ ἀπαντάει! Ἐγώ Τόν λατρεύω Τόν Κύριό μου!
–Τότε πῶς γίνεται νά μήν ἀναγνωρίζετε τήν ἁγιότητα ἑνός ἀνθρώπου πού ἔχυσε τό αἷμα του γιά τόν Κύριο καί Θεό πού ἐσεῖς λατρεύετε;
Χαμογελάει ἀμήχανα καί προσφέροντάς σου τήν «Ἁγία Γραφή» του, ἐπιμένει, μηχανικά θαρρεῖς, νά σοῦ δείχνει τά φύλλα της, λέγοντάς σου:
–Πουθενά δέν ἀναφέρεται τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου σας!
–Τό Εὐαγγέλιό σας, φέρει πάνω τή σφραγίδα τοῦ Πατριαρχείου; τόν ρωτᾶς.
–Δέ χρειάζεται καμία τέτοια σφραγίδα, σοῦ ἀπαντάει μέ θάρρος, πού ὁδηγεῖ σέ θράσος! Εἶναι ἐγκεκριμένη ἀπό τόν «τάδε» σύλλογο Θεολόγων.
–Δέ χρειάζεται τέτοια σφραγίδα! ἐπαναλαμβάνεις ἔκπληκτος. Θέλετε δηλαδή νά μοῦ πεῖτε, ὅτι μία πιστοποίηση ἑνός Πανεπιστημιακοῦ Ἱδρύματος, ἕνα πτυχίο Θεολογίας, ἀρκεῖ γιά νά ἐγκριθεῖ μία Ἁγία Γραφή; Ξέρετε πόσο εὔκολο εἶναι νά πέσεις σέ πλάνη καί μάλιστα, ὄντας φοιτητής ἤ καί ἀπόφοιτος μιᾶς τέτοιας σχολῆς; Μέ συγχωρεῖτε, μά τό ἐπιχείρημα πού μοῦ προβάλατε ὡς πειστικό, εἶναι τό πλέον ἀναξιόπιστο, δέ διστάζεις νά συνεχίσεις!
Ποῦ πῆγε ἡ ἀμφιβολία σου, ἄραγε; Πῶς ἐξαφανίστηκε τό βάρος ποῦ πλάκωνε τά στήθια σου; Πῶς πάτησες γερά πάλι στή γῆ; Ἦταν ἕνα μόνο: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, Ἐλέησον μέ!»
Ὁ «συνοδοιπόρος» σου στόν πολύβουο δρόμο, συνεχίζει νά σέ κοιτάει στά μάτια, μά, τό βλέμμα του ἔχει χάσει τή λάμψη του. Τό χαμόγελο ἔχει σβηστεῖ ἀπό τά χείλη του. Τό χέρι πού μέχρι πρίν σοῦ προσέφερε τό «Εὐαγγέλιο», τώρα νευρικά κάνει ἀλλόκοτες κινήσεις.
–Θά εὔχομαι γιά σένα, τοῦ ψιθυρίζεις καθώς ἀπομακρύνεσαι, κι ἐκεῖνος σέ κοιτάει. Σέ ἀκολουθεῖ μέ τό βλέμμα του.
Στόν ἴδιο δρόμο πού μέχρι πρίν λίγη ὥρα περπατοῦσες μαζί μέ τόν αἱρετικό, στόν ἴδιο δρόμο βαδίζεις ἀκόμη. Μά λές καί ἦταν αἰῶνες πρίν οἱ στιγμές ἀνεμελιᾶς, οἱ στιγμές πού ἡ μοναδική σου ἔγνοια ἦταν νά προλάβεις ἀνοιχτά τά καταστήματα. Τώρα ὁ νοῦς σου ἔχει μείνει μόλις λίγα μέτρα πρίν. Ἐκεῖ, μαζί μέ τόν αἱρετικό.
Πόσο μακριά μας καί πόσο κοντά μας, ἐν τέλει, βρίσκεται ὁ πειρασμός, ἡ ἀμφιβολία, τό κακό! Πόσο ὕπουλα καί ἐπιτηδευμένα μᾶς πλησιάζει σέ κάθε εὐκαιρία! Ἐκεῖ, στόν ἴδιο δρόμο, περπατώντας μαζί του!
Ὑψηπέτης, Φοιτ. ΤΕΦΑΑ
Απόσπασμα από το Περιοδικό “Η Δράση μας”, Τεύχος Ιουνίου-Ιουλίου 2011
“Καλημέρα! Να σας κάνω μια ερώτηση; Ποια νομίζετε, ότι είναι η θέση της γυναίκας στο σύγχρονο κόσμο;” Ώπα! Τι έγινε; Έκθεση θα γράψω; Από ώρα παρατηρούσα τον κοστουμαρισμένο κύριο να κατευθύνεται προς το μέρος μου και ήμουν προετοιμασμένη για την “επίθεση”, αλλά ομολογώ πως η ερώτηση αυτή με ξάφνιασε..”Ορίστε;” του λέω με ένα ύφος όλο απορία. “Θα ήθελα να σας πω, ότι ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις στο φύλο και..”. Στην επίμονη ερώτηση μου για το τι είναι μου απάντησε εν τέλει “Μάρτυρας του Ιεχωβά”. Δε θα αναφερθώ στο ποιόν της συζήτησης που διεξήχθη εκείνη την παρασκευή, επιτρέψτε μου, όμως, να σας πω πως κάθε φορά που άλλαζα θέμα (γιατί αυτό για τη θέση της γυναίκας ήταν παιδιάστικο) εκείνος τα έχανε και προσπαθούσε με άστοχους τρόπους να επαναφέρει το προηγούμενο. Όσο μάλιστα μέναμε σε θέματα που δεν τα κατείχε, τον έπιανε ένα ακατάσχετο τρέμουλο, γεγονός που με έκανε να απορώ αφάνταστα. Αργότερα έμαθα πως επιμένουν να σου αναλύουν το θέμα για το οποίο έχουν εντρυφήσει στη συναγωγή παπαγαλίζοντας 5 χωρία της Α.Γ. Χώρια του ότι αν τους αναφέρεις τον ακριβώς προηγούμενο στίχο από αυτό που σου λένε, τα χάνουν. Όταν πάλι θα δουν πως μαζί σου χάνουν τον χρόνο τους, ξαφνικά κάτι τους συμβαίνει (πχ. έρχεται το λεωφορείο) και εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού. Σημείωση: αν πιστεύουν ότι κάποιον αρχίζουν να τον πείθουν δεν πρόκειται να φύγουν κι ας περάσουν 40 λεωφορεία.
Μόνο στην ονομασία τους κρύβονται 3 ψέματα.
ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ: πριν από μερικά χρόνια δεν δέχονταν τον όρο “χριστιανός”, γιατί δεν πιστεύουν στην θεότητα του Χριστού (“το όνομα χριστιανός είναι δυσώδες” ΣΚΟΠΙΑ,1968, σ.83/ σκοπιά: είναι το περιοδικό τους, το οποίο το εξισώνουν με την Α.Γ.). Τελευταία, για λόγους προσηλυτισμού το έχουν κάνει κτήμα τους.
ΜΑΡΤΥΡΕΣ: μαρτυρώ= η λέξη αυτή έχει διπλή σημασία: α. μιλώ για γεγονότα που γνωρίζω, β. χάνω τη ζωή μου κατόπιν βασανισμού. Ο Κύριος έδωσε τη μαρτυρία του, κατά τους πατέρες, με το αίμα του. Εκείνοι δεν έχουν στην ιστορία τους μάρτυρες με την δεύτερη ερμηνεία, παρά μόνο με την πρώτη, η οποία και πάλι είναι ελλιπής.
ΙΕΧΩΒΑ: η λέξη αυτή προέρχεται από το τετραγράμματο όνομα του Θεού στην εβραϊκή γλώσσα. Το όνομα αυτό αποτελείται μόνο από (4) σύμφωνα κι έτσι η ελληνική απόδοση της λέξης είναι Γιαχβέ. Σαν λέξη αποτελεί ρηματικό τύπο και σημαίνει “ο ΩΝ” (=αυτός που είναι, αυτός που υπάρχει). Μια άλλη ονομασία του Κυρίου στην εβραϊκή είναι το Αδωνάι. Έτσι, λοιπόν, η αίρεση αυτή παίρνει τα φωνήεντα της τελευταίας λέξης, τα ενσωματώνει στην πρώτη και προκύπτει η λέξη ΙΕχΩβΑς.
Για να μην πλανηθούμε αρκεί να θυμόμαστε το εξής: τον κανόνα της Καινής Διαθήκης (δηλαδή ποια βιβλία θα αποτελούσαν τελικά την Κ.Δ., καθώς υπήρχαν πλήθος ψευδεπίγραφων και απόκρυφων ευαγγελίων) τον θέσπισε ο ίδιος ο Κύριος μέσω της θεοπνευστίας των πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου. Από την στιγμή που οριστικοποιήθηκε ο κανόνας δεν μπορεί να αλλάξει ούτε ένα γράμμα από το Ευαγγέλιο. Από τους πατέρες και εξής οι διάφοροι αιρετικοί παίρνουν αυτή την Κ.Δ. και την ερμηνεύουν όπως θέλουν. Γι’ αυτό κι αν ρωτήσει κανείς κάποιον αιρετικό πού την βρήκαν την Κ.Δ. αρχίζουν τις αερολογίες και…χάνονται πίσω από τις πόρτες ενός λεωφορείου.
Ας μελετάμε, λοιπόν, την πίστη μας. Όχι με σκοπό να μπορούμε να απαντήσουμε στους αιρετικούς, γιατί τότε δε διαφέρουμε και πολύ από αυτούς. Να την μελετάμε, όμως, για τον δικό μας αγιασμό. Και το πιο βασικό για μια τέτοια συζήτηση είναι αυτό που λέει το ανωτέρω άρθρο: Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με τον αμαρτωλό. Άρα προσευχή στον Θεό και αγάπη στον πλανεμένο συνάνθρωπο…
Να με συγχωρείτε για τα πολλά λόγια.
Μια μικρή, αλλά σοβαρή ΔΙΟΡΘΩΣΗ στα όσα αναφέρει η προηγούμενη απάντηση μου. Ο Κανόνας της Αγίας Γραφής δεν καθιερώθηκε σε μία οικουμενική σύνοδο, αλλά σε 3 ΤΟΠΙΚΕΣ: την Σύνοδο της Λαοδικείας, της Ρώμης και Γ’ Καρθαγένης. Με την τελευταία αυτή σύνοδο (418 μ.Χ.) κλείνει οριστικά το θέμα του Κανόνα. Όταν είπα, λοιπόν, ότι οι πατέρες της 1ης οικουμενικής συνόδου θέσπισαν τον Κανόνα έκανα ΛΑΘΟΣ! Παρακαλώ να δώσετε βάση, είναι σημαντικό! Να με συγχωρείτε!
Για όσους ψάχνονται λίγο παραπάνω στο θέμα αναφέρω και τα εξής:
από μια μικρή έρευνα που έκανα, διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει μόνο ο ορθόδοξος (Ελληνικός ή Αλεξανδρινός,όπως λέγεται) κανόνας, αλλά κι άλλοι τρεις (ίσως και περισσότεροι, δεν ξέρω). Συνεπώς, έχουμε: α. τον Ιουδαϊκό ή Παλαιστινιακό κανόνα, β. τον κανόνα των Προτεσταντών και γ. των Ρωμαιοκαθολικών. Ωστόσο, οι δύο τελευταίοι διαμορφώνονται με βάση τον δικό μας κανόνα, εφόσον προέκυψαν πολύ μετά από αυτόν απορρίπτοντας και (προσοχή!) όχι προσθέτοντας βιβλία. Το ίδιο ισχύει και για τους Μάρτυρες. Παίρνουν τον δικό μας κανόνα τον 19 αι. (!!!) και τον τροποποιούν χρησιμοποιώντας ΜΟΝΟ μετάφραση!
Κλείνω μια συμβουλή με αφορμή το δικό μου λάθος: να ελέγχετε την αξιοπιστία όσων διαβάζετε με βάση την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση!
Καλά που κάθε τόσο γινόταν μια οικουμενική σύνοδος και έλυνε τα διάφορα προβλήματα που προέκυπταν στην Εκκλησία.
Ξέρετε αν η σύνοδος που θα γίνει το 2016 θα είναι Οικουμενική;
Καλησπέρα “Μπανανόφλουδα”. Δεν έχω ακούσει κάτι για την Σύνοδο που αναφέρεις. Ωστόσο, γενικά αυτό που ισχύει είναι το εξής: οι επόμενες να κηρύσσουν μία Σύνοδο ως Οικουμενική. Δηλαδή, η Α’ Σύνοδος κατοχυρώθηκε ως Οικουμενική από τις επόμενες. 🙂