Loading...
Ήρθε μεσ’ στο κατακαλόκαιρο
με την μοναχοθυγατέρα.
Η κυρά-Κατίνα «από τον Καραβάν»*.
Αποσκευές· μια τσάντα όλη κι όλη.
Άνοιξε: Μια εικόνα της Παναγιάς,
το λευκό φόρεμα της Δέσπως**,
μια φωτογραφία του πατέρα,
που τις περίμενε στην «Αστόρια»,
πρόδρομος στην ξενιτιά.
Κι εκείνες πέρασαν, μας αγάπησαν
τις αγαπήσαμε, και έφυγαν
— αλαφροπάτητη αξιοπρέπεια
σε φλεγόμενο καλοκαίρι —
με μάτια βαθιά, σκούρα θάλασσα
και χαμόγελο απανεμιάς λιμανιού…
Ίδιο το πρόσωπο της Κύπρος στους αιώνες:
Τυράγνια με άνοιγμα πεισματικό
στην Ελπίδα…
Έφυγαν πρόσφυγες για το μεγάλο ωκεανό.
Μας άφησαν πόνο και θάμβος παράξενο.
Α! Κι ένα μαξιλάρι με κεντημένη
τη λογχισμένη στα δυο πατρίδα.
Κόκκινο στο γαλάζιο.
Κι από κάτω γράμμασι ελληνικοίς:
«ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ».
Τριανταπέντε χρόνια τώρα
πού να ακουμπήσεις κεφάλι;
και πώς και ποιους να ξεχάσεις;
__________
Λ.
* Κεφαλοχώρι επαρχίας Κερύνειας
** Δέσπω, η μοναχοθυγατέρα της κυρά-Κατίνας
Καλό μήνα σε όλους!
Εκτός από τις διακοπές και τις κατασκηνώσεις για τις οποίες ετοιμαζόμαστε, ας μην ξεχνάμε ότι ο μήνας αυτός είναι φορτωμένος και με μνήμες εθνικές…
“Έγραψα, λοιπόν, για την εθνική ταυτότητα των Κυπρίων, Rotary, Lions, Practical Philosophers, New Born Christians, έγραψα για τους επαναπροσεγγιστές, τους τζογαδόρους στα τουρκικά καζίνο, τους καλοφαγάδες στις ταβέρνες της Κερύνειας, τους τουρίστες στα κατεχόμενα σπίτια τους, τους πολιτικούς που κλέβουν ασύστολα, τους αριστερούς με τα δεξιά μυαλά τους, τις Βουλγάρες και τις Ρουμάνες, τις Κυπριακές επίσημες και ανεπίσημες μαφίες, έγραψα ακόμα για το νεοκυπριακό μας University. Έγραψα επίσης για τους S-300 που δε θα έρθουν και για τα παιδιά που νομίζουν ότι η Σριλανκέζα υπηρέτριά τους είναι ένα είδος γιαγιάς. Έγραψα και για τα κυπριώτικα γαϊδούρια που τώρα τα προστατεύει μια Αγγλίδα, έγραψα και για τα Old People’s Homes, έγραψα ακόμα και για την αντίστασή μας στην κατοχή, για μια Κύπρο Ομόσπονδη, ενωμένη, ανεξάρτητη, αποστρατιωτικοποιημένη, νεοοθωμανική, αμερικανοκρατούμενη όπου όλοι οι κάτοικοί της, Έλληνες, Τούρκοι, Αρμένιοι, Λατίνοι, Μαρωνίτες, Άγγλοι, Ελλαδίτες, Ρώσοι, Λιβανέζοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Φιλιππινέζοι, Σριλανκέζοι και έποικοι θα ζουν μαζί ευτυχισμένοι, δίχως διακρίσεις και τέτοια. Έγραψα πολλά πράγματα μα διαβάζοντάς τα ντράπηκα. Ίσως κάποιοι Ελλαδίτες με παρεξηγήσουν, ίσως κάποιοι άλλοι, σκέφτηκα, να πουν “τι ρεμάλια αυτοί οι Κύπριοι”, ωσάν αυτά που έγραψα να μην αφορούν και την εκσυγχρονισμένη ευρωπαϊκή ψωροκώσταινα. Μετά είπα στον εαυτό μου μισή ντροπή δική μου μισή δική τους. Εδώ οι Τούρκοι μάς κατέχουν τα εδάφη μας και κανείς από το έθνος μας δεν ντρέπεται, γιατί πρέπει να ντρέπομαι εγώ για κάποιες παρατηρήσεις;”.
Ένα κείμενο του Βάσου Φτωχόπουλου γραμμένο το ’98 πάνω στην πραγματικότητα του “Δεν Ξεχνώ”