Αποκρυπτογραφώντας το “Avatar”

Να σημειωθεί στα trivia της ταινίας, ότι ο Κάμερον (σκηνοθέτης του «AVATAR» και του Τιτανικού) είναι γνωστός για τις αντίχριστες θέσεις του. Το 2007 ήταν παραγωγός του ντοκιμαντέρ «The Lost Tomb of Jesus». Ελληνιστί «Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ». Στο ντοκιμαντέρ αυτό τολμάει να διατυμπανίζει ότι βρέθηκε ο τάφος του Χριστού. Παρολ’ αυτά η ματαιόπονη προσπάθειά του να πείσει το κοινό για τα «πιστεύω του», έπεσε στο κενό, αφού δεν πείστηκε από τα επιχειρήματά του ούτε ένας από τους έγκυρους αρχαιολόγους και βιβλικούς μελετητές. Ανάμεσα στους πολλούς επιστήμονες που απέρριψαν την εγγυρότητα του ντοκιμαντέρ με τον ενδεικτικό χρακτηρισμό «ανοησίες», οι Zoe Zias, Stephen Pfann και Frank Moore Cross «άδειασαν» κυριολεκτικά τους δημιουργούς του ντοκιμαντέρ όταν δήλωσαν πως τα οστά που βρέθηκαν στον τάφο ήταν παλαιότερα της εποχής του Χριστού και τα ονόματα Ιησούς, Ιωσήφ, Μαρία, Ιούδας κλπ. που βρέθηκαν στις επιγραφές, ήταν πολύ συνηθισμένα στα χρόνια της επίγειας δράσης του Χριστού μας.

Ζωτικέ,
θα συμφωνήσω με όσα είπες και με αφορμή τόσο τα λεγόμενά σου, όσο και την ταινία που προβάλλεται αυτό τον καιρό στους κινηματογράφους και προσελκύει καθημερινά πλήθος ανθρώπων, θα ήθελα να εκφράσω μια απορία μου, η οποία είχε γεννηθεί εδώ και καιρό με αφορμή άλλες ταινίες του είδους (βλ. Harry Poter, Lord of the rings και φυσικά Da Vinci Code και Illuminati). Η απορία μου, ή καλύτερα, η σκέψη μου πάνω σ’αυτό το θέμα αφορά το ίδιο φαινόμενο που ακολούθησε μετά την προβολή της καθεμιάς από τις παραπάνω ταινίες. Πληθώρα κόσμου έσπευσε να παρακολουθήσει με ζωηρό, ομολογουμένως, ενδιαφέρον το περιεχόμενο των ταινιών αυτών, ξέροντας ότι αν μη τι άλλο, πως μόνο υβριστικό θα μπορούσε να είναι! Ακόμη και ο παράγοντας “περιέργεια” είναι εκείνος ο οποίος ωθεί πολλές φορές αρκετούς από εμάς στο να γινόμαστε μέτοχοι αυτών των “αντιλήψεων”. Φυσικά, πολλοί υποστηρίζουν την άποψη ότι δεν χτίζεις τις απόψεις σου και δεν διαμορφώνεις την προσωπικότητά σου αποκλειστικά και μόνο μέσω αυτής της “παρακολούθησης”. Και πραγματικά, πιστεύω ότι δεν είναι κακό να σχηματίζει κάποιος μια πιο σφαιρική άποψη πάνω σε κάποιο θέμα, με την προϋπόθεση φυσικά ότι συμφωνεί και ο πνευματικός, γιατί μόνο αυτός μπορεί να κρίνει επί της ουσίας το βαθμό που θα επηρρεαστούμε από κάτι. Όμως, γιατί να μας ελκύουν τόσο αυτά τα “αντικείμενα”? Αυτές οι “μελέτες” πολλών που θέλουν απλά να ρίξουν την Ορθοδοξία στα μάτια των πιστών, ξεχνόντας πως η Ορθοδοξία λάμπει αιώνες τώρα στα βλέμματα και στις καρδιές των ανθρώπων? Γιατί όλοι μας ξέρουμε την ταινία Avatar (μιλάω γι’αυτή την ταινία ένεκα της αφορμής που δόθηκε) και ελάχιστοι γνωρίζουμε την ταινία “Το Νησί”?
Πραγματικά, με εντυπωσιάζει αυτή η “επιλεκτικότητα” στις ζωές μας! Αυτός ο κοινός “εκλεκτισμός”!
Δηλαδή, πώς γίνεται να εισάγουμε έτσι στη ζωή μας κάτι τόσο ψυχοφθόρο, αφήνοντας πίσω μας, χωρίς κανένα δισταγμό, μιας και ο καιρός το επιβάλλει, οτιδήποτε οφέλιμο απλά και μόνο επειδή δεν είναι τί ακριβώς? Αποδεχτό από όλους?
Ξεχνάμε όμως, πως λόγο στον Ουρανό δεν θα δώσουμε ούτε στον κύριο Cameron, ούτε στον κύριο Brown για το αν είμαστε αποδέκτες των έργων τους…Λόγο θα δώσουμε Στον Θεό για το αν διαφυλάξαμε το δικό Του Έργο και αν το εφαρμόσαμε στις ζωές μας…

ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΩΝ, έχω την αίσθηση ότι η απάντηση στους εύστοχους και εύλογους προβληματισμούς σου, είναι απλή, προφανής και ξεκάθαρη απ’ τη μια, δύσληπτη, δυσεφάρμοστη και δυσκολοκατόρθωτη απ’ την άλλη. “Κάτι” ο κακός μας εαυτός, “κάτι” η μαζική πλύση εγκεφάλου και το αποχριστιανικοποιημένο περιβάλλον μας, “κάτι” ο πανούργος και μισάνθρωπος διάβολος, δε θέλει και πολύ για να καταλήξουμε στην κατάσταση που περιέγραψες στο παραπάνω σχόλιο σου. Θα ήθελα να θέσω όμως και μία ρητορική ερώτηση. Πώς γίνεται να θέλουμε να αποκαλούμαστε Χριστιανοί, όταν ενώ οι άγιοι ποθούσαν και διψούσαν την πνευματική ζωή και εντρυφούσαν σ’ αυτήν καθημερινά, εμείς αφιερώνουμε σ’ αυτήν το κατακάθι του χρόνου μας; Όταν αυτοί βίωναν ως θησαυρό τους τον Χριστό, εμείς να βιώνουμε ως θησαυρό μας τα “σκύβαλα” του αιώνος τούτου; Καταλήγουμε επομένως στο εξής συμπέρασμα: Δεν πρέπει να μας απασχολεί το αν υπάρχουν σκοτεινά κέντρα που υποδαυλίζουν και ενορχηστρώνουν όλο αυτό το νεοεποχήτικο σύστημα. Αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει είναι ότι εμείς είμαστε αυτοί που καλλιεργούμε και συντηρούμε τους σκοτεινούς εγκεφάλους, το νοσηρό πνευματικά κλίμα και όλα τα προϊόντα του ευδαιμονισμού, και της αποξένωσης απ’ τον Θεό. Κατά συνέπεια αξιοθρήνητες φιγούρες, τύπου James Cameron, δεν εμπνέονται από έναν απόντα και παγερό θεό, μία ρηχή, στείρα και ξεπερασμένης λογικής θρησκεία -γιατί αυτά έχουν μάθει απ’ την αιρετική Δύση για τον Χριστιανισμό- αλλά από ανθρωποδημιούργητα και εύπεπτα ιδεολογήματα εφήμερης κατανάλωσης. Καταλήγουμε έτσι στην διαπίστωση, ότι είναι καιρός να απαγκιστρωθούμε από την ακηδία, τον ωχαδελφισμό και τη χλιαρότητα και να θέσουμε σε εφαρμογή τις άγιες παραινέσεις του γ. Παϊσίου που μιλούσαν για λεβεντιά, αρχοντιά και φιλότιμο!

Ζωτικέ,
θα συμφωνήσω απόλυτα με τις απαντήσεις που δίνεις σε όλους τους παραπάνω προβληματισμούς μου, μιας και συμμερίζομαι απόλυτα τις απόψεις σου όσον αφορά αυτό το θέμα. Όμως, με αφορμή αυτές σου τις απαντήσεις πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, θέτεις αυτόματα, έμμεσα βέβαια, κάποια ερώτήματα, ή μάλλον καλύτερα και κάποιους άλλους προβληματισμούς, αρκετά “κοινούς” θα έλεγα. Ίσως, μάλιστα κάποιοι απ’αυτούς να εννοήθηκαν και μέσω των δικών μου, αλλά εσύ τους εξέφρασες σαφώς καλύτερα.
Ξέρουμε τους λόγους τόσο του π.Παϊσίου, όσο και πολλών ακόμη Πατέρων της Εκκλησίας. Γνωρίζουμε ακόμη τι σημαίνει “πνευματική ζωή” και πως μπορούμε να αποκτήσουμε αρετές. Ενστερνιζόμαστε εύκολα απόψεις πνευματικών ανθρώπων κάνοντας τες μέρος της ζωής μας, πολλοί μάλιστα, με μεγάλη, ομολογουμένως, επιτυχία! Τί συμβαίνει όμως και αναιρούμε κάθε φορά τα “πιστεύω” μας στο όνομα του γενικού συνόλου? Πώς, ενώ ξέρουμε τι έχουμε και τι πρόκειται να χάσουμε, γυρίζουμε τις πλάτες μας, νομίζοντας ότι ξεφεύγουμε από τί ακριβώς? Κοροϊδευόμαστε…Εγκλωβιζόμαστε σε μια πλάνη, που πάντα είναι η ίδια, απλά κατά καιρούς είναι ευρεύως γνωστή με συγκεκριμένα ονόματα, είτε το όνομα αυτό είναι “Avatar”, είτε είναι “Harry Poter”, είτε είναι το όνομα κάποιου “μουσικού” ή κάποιας νέας τάσης! Γιατί?
Πρώτα το ρωτάω για να το καταλάβω εγώ και ύστερα για να μοιραστώ, αν θες, τους προβληματισμούς μου πάνω σε αυτό το τόσο κοινό, πιστεύω, θέμα. Πόσους νέους βλέπουμε σήμερα να είναι ελεύθεροι και ταυτοχρόνως δέσμιοι μέσα στη ζωή που επέλεξαν? Νέοι με θλιμμένο, κατά τα άλλα, βλέμμα που δεν αργούν να στοχαστούν τη ζωή και εν τέλει να αποφανθούν ότι η ζωή είναι μια απέραντη τρικυμιώδης θάλασσα κι αυτοί κολυμπούν χωρίς σωσίβιο. Χωρίς λόγο και αιτία, πραγματικά. Απλά και μόνο γιατί είναι “θέμα ιδεολογίας”, όπως πολλοί από αυτούς υποστηρίζουν.
Δεν μπορούμε, φυσικά, να κατηγορήσουμε κάποιον για τις θέσεις του πάνω στη ζωή, όμως, ειλικρινά τί μας διαφοροποιεί εμάς, που φαινομενικά γνωρίζουμε τι είναι ΖΩΗ και πως κανείς κερδίζει το “κλειδί” που ανοίγει την Πόρτα της, από ανθρώπους που δεν ξέρουν, ή δεν θέλουν να μάθουν? Μάλλον φταίμε διπλά γιατί εμείς ξέρουμε, ενώ άλλοι όχι!
Και παρ’όλα αυτά, επιλέγουμε να κάνουμε τί? Αυτό ακριβώς είναι προσπαθώ να καταλάβω εδώ και καιρό…Είμαστε αντιμέτωποι σε ένα δίλημμα που δημιουργήσαμε μόνοι μας μόνο και μόνο για να φέρουμε τις επιθυμητές ισορροπίες στη ζωή μας…
“Λιθάρια στον ανήφορο κυλάμε” και νομίζουμε πως έτσι η ζωή μας εξυψώνεται…

Ζωτικέ,
συμφωνώντας με όσα είπες παραπάνω, δεν θα συνεχίσω να παραθέτω κι άλλες σκέψεις, εκφράζοντας νέους προβληματισμούς και “απορίες” επί του θέματος που καταλήγεις, που καταλήγουμε, αν θες, ελπίζοντας στην ανάρτηση κάποιου κειμένου-άρθρου που θα αφορά περισσότερο τα θέματα τα οποία αγγίξαμε. Ελπίζω οι υπεύθυνοι να συμμεριστούν τις πνευματικές ανησυχίες μας και να ικανοποιήσουν την ψυχική μας δίψα…
Ας ελπίσουμε ότι θα μας δοθεί η ευκαιρία, όχι μόνο σε ‘μένα και ‘σένα φυσικά, αλλά στον οποιονδήποτε ο οποίος ενδιαφέρεται να ασχοληθεί και εν συνεχεία να απασχοληθεί με τα όποια θέματα που τυχόν θιχτούν, να ανταλλάξουμε τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και ακόμη, αυτά τα βιώματά μας, δημιουργώντας μια εποικοδομητική και οφέλιμη “συζήτηση”…

Δεν απευθυνομαι μονο προς αυτη τη σελιδα με αυτα που θα πω,αλλα δεν βρισκω νοημα να ασχολουμαστε με το αβαταρ.ειναι φυσικο οποιος βρισκεται εκτος εκκλησιας να θεωρει αθωα παρα πολλα πραγματα ο,τι και να του πει κανεις,εξ’αλλου δεν ειναι μονο η παραπανω ταινια νεοεποχιτικη,αλλα οσες βγαινουν.δεν καταλαβαινω γιατι να καθομαστε και αναλυουμε μια ταινια που βγαζει ματι οτι εχει σχεση με ο,τιδηποτε αλλο εκτος απο εκκλησια.το θεωρω αστοχο.δινουμε ετσι περισσοτερη σημασια.καιαλλο μια ενημερωση για το τι ισχυει γενικα στο χωρο του κινηματογραφου και οι κινδυνοι του.και αλλο να ασχολουμαστε με μια συγκεκριμενη ταινια.γνωμη μου

Νομίζω πως και εγώ συμφωνώ με όλα τα παραπάνω σχόλια.
Παρ’όλα αυτά είδα την ταινία και μου άρεσε!!
Βλέποντας την σκέφτηκα ελάχιστα από τα γραφόμενα…

Όσον αφορά τα σχόλια του “Thesprotου” θα ήθελα να συμφωνήσω μαζί του λέγοντας ότι ναι, υπάρχει και αυτή η εναλλακτική θεώρηση της ταινίας. Να την δεις μέσα από μια άλλη οπτική γωνία, μέσα από ένα άλλο πρίσμα. Ποιο θα είναι αυτό; Να γνωρίζεις ότι θα παρακολουθήσεις κάτι που θα είναι κατάμεστο από νεοεποχήτικες επιρροές, παρoλ’ αυτά να τις παραβλέψεις, κοινώς “δε δίνεις δεκάρα”, και να επικεντρωθείς στην αισθητική ομορφιά της ταινίας με τα υπέροχα 3D εφέ! Τί είναι αυτό που σου διεγείρει την περιέργεια και σου εξάπτει την επιθυμία; Η έλξη που σου ασκεί η ονειρική Πανδώρα, όπως άλλωστε θα μαγνητιζόσουν και από ένα τοπίο ασύγκριτης ομορφιάς! Το να επιλέξεις επομένως να δεις την ταινία σαφώς και δεν μπορείς να πεις πως ισοδυναμεί με μία πνευματική επιλογή, αλλά δε σημαίνει ότι είναι και κάτι το καταδικαστέο.
Όσον αφορά την άποψη του ΗΡΩΔΙΟΝΑ, καταρχήν θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι τη σέβομαι απόλυτα. Νομίζω, μάλιστα πως έχει και αρκετούς εκφραστές. Η τοποθέτησή μου, πάντως, σε σχέση με τη δική του είναι διαφορετική. Είμαι της άποψης πως ο χριστιανός πρέπει να παίρνει θέση και να ασκεί κριτική σε όλα τα φαινόμενα που αποκοιμίζουν την κοινωνία μας, που απομυζούν την πνευματική της διαίσθηση, που τυγχάνουν καθολικής και νωχελικής αποδοχής. Πόσο μάλλον, όταν όλη αυτή η ασύστολη και ίσως προμελετημένη καταστροφή, διεξάγεται με ύπουλες μεθόδους. Όλες, λοιπόν, αυτές οι προϋποθέσεις εκπληρώνονται στην ταινία “AVATAR”, η οποία απ’ τη μια αποτελεί φαινόμενο παγκόσμιας, εμβέλειας και απ’ την άλλη έχει πανθεϊστικές και ινδουιστικές καταβολές, οι οποίες δεν είναι για όλους πασιφανείς.
Θα τολμούσα να πω, μάλιστα, πως κρίνω σημαντικότερη την ενημερωτική και προειδοποιητική κριτική, σ’ αυτήν την ταινία παρά στον πολυσυζητημένο “Κώδικα ντα Βίντσι”, που ο πυρήνας της ιστορίας του ήταν ξεκάθαρα αντίχριστος.
Τί να κάνουμε, όμως; Η αρνητική διαφήμιση είναι ορισμένες φορές αναπόφευκτη. Η υγιής αντίδραση απ’ την άλλη προκύπτει ως αυθόρμητη και επιβεβλημένη. Γιατί αν πρέπει να ακολουθήσουμε την πολιτική των εκπτώσεων και της στωικής απάθειας, τότε θα έπρεπε να αδρανήσουμε στις “ταυτότητες” στο “Μακεδονικό” και στον “Κώδικα ντα Βίντσι”, φοβούμενοι τις συνέπειες της αρνητικής διαφήμισης.
Πάντως, σε κάθε περίπτωση συμμερίζομαι και εκτιμώ τις αγαθές προθέσεις του ΗΡΩΔΙΟΝΑ. Η πολυφωνία, όταν διέπεται και διασφαλίζεται από ανυστερόβουλη και αγνή διάθεση, είναι πάντα εποικοδομητική και ωφέλιμη.

Με τη σειρά μου, θα ήθελα να αναφέρω ότι, αρχικά σέβομαι κάθε διαφορετική άποψη. Άλλωστε, αυτή είναι και η χρηστικότητα της διαφορετικότητας της γνώμης, να γίνεται διάλογος. Όμως, θα ήθελα εν συνεχεία να εκφράσω κάποιον μικρό “αντίλογο”, ίσως, όσον αφορά την τοποθέτηση του ΗΡΩΔΙΟΝΑ πάνω στο θέμα. Αν δεν ασχοληθούμε εμείς με το “Avatar” και με το εκάστοτε “Avatar” της εποχής κι αν δεν εξετάσουμε εκτενώς κι από όλες τις πλευρές κάθε πιθανή εκδοχή που θα μπορούσε να αφορά το “αντικείμενο” που κάθε φορά αποτελεί το έναυσμα, αν θέλετε, για να ασκούνται τόσο κριτικές από μέρους μας, όσο και για να μας δημιουργούνται σχετικοί, πιστεύω, προβληματισμοί, τότε ποιος θα το κάνει? Έμμεσα, τίθεται το εξής ερώτημα:Γιατί να μπω στη διαδικασία να κουράσω τόσο το μυαλό μου, όσο και την ψυχή μου, κρίνοντας μια ταινία? Δεν ξέρω κατά πόσο η άποψη μου θα είναι αποδεκτή από όλους, αλλά σκεφτόμουν ότι αφενός η “κριτική” που ασκήθηκε έγινε για κάποιο λόγο, ο οποίος κατ’εμέ είναι η ενημέρωση “ανυποψίαστων” θεατών και κατά συνέπεια αποδεκτών της ταινίας, για τα μηνύματα που περνάει, άμεσα ή όχι. Αφετέρου, μου φαίνεται παράδοξο, κατά κάποιο τρόπο και αφύσικο, να μην απασχοληθούμε με “κάτι” το οποίο ξέρουμε, γιατί το ξέρουμε όντως, ότι απειλεί την Ορθοδοξία, την Πίστη μας, επομένως κι εμάς, τα μέλη της Εκκλησίας! Θα στηριχτώ σε κάποιο παράδειγμα, έτσι ώστε να γίνω πιο κατανοητή. Αν κάποιος, όποιος, επιτεθεί στην οικογένειά μας, στο σπίτι μας, στους συγγενείς μας, στους φίλους μας, άρα και σε εμάς τους ίδιους, όπως εύκολα συμπαιρένεται, είναι φυσικό κι επόμενο να απασχοληθούμε, αν μη τι άλλο, με το εν λόγω θέμα και να αντιδράσουμε με οποιονδήποτε δυνατό τρόπο, νομίζοντας ότι όσο μπορούμε “αμυνόμαστε”. Προσωπικά, κάτι τέτοιο σκέφτομαι σχετικά με κάθε κίνδυνο που κατά καιρούς απειλεί την Εκκλησία. Και δυστυχώς, η Εκκλησία βάλλεται συνεχώς κι από παντού. Θεωρώ χρέος μου, αλλά είναι κάτι πλέον που μου εκδηλώνεται αυθόρμητα, να αντιδρώ σε καθετί αλλότριο για την Εκκλησία και την Ορθοδοξία.
Εν τέλει, το θέμα δεν νομίζω ότι είναι ο λόγος για τον οποίο κρίνω μια “ταινία”, ένα τραγούδι, ή οποιοδήποτε “αντικείμενο” το οποίο κατά καιρούς έχει να επιφέρει αρκετά δεινά ή έστω, για να μην παρεξηγηθώ, αρνητικά. Νομίζω ότι το θέμα είναι η σκοπιά, το μάτι, ή ακόμα αν θέλετε, η διάθεση με την οποία θα προσεγγίσω αυτό το “κάτι”…

Nομιζω πως η αποψη μου δεν ηταν κατανοητη.ισως απο λαθος μου.δεν θεωρω οτι δεν πρεπει να κριθει μια ταινια η κατι επικινδυνο για την πιστη του καθενος η να μην δει κανεις μια ταινια,αλλα γιατι να παιρνει τοσες διαστασεις το θεμα για μια ταινια.θεωρω οτι το προβλημα δεν εγκειται στις διαφορες μεθοδευσεις αλλοιωσης της πιστης μας,αλλα στο ποσο βαθια ειναι τα θεμελια της πιστης μας σε προσωπικο επιπεδο.ας μην ξεχναμε και την αποψη του μεγαλου αγιου των ημερων μας Γερονος Πορφυριου περι περιφρονησεως του αντιθετου.Οσον αφορα σε θεματα ταυτοτητας η Μακεδονιας ειναι κατι πολυ διαφορετικο και μεγαλυτερης διαστασης.δεν ξερω αν γινομαι αντιληπτος και δεν θα ηθελα να θεωρηθω απολυτος,αλλα δε μου αρεσει να ασχολουμαστε με καθε τι εμπορικο που βγαινει.ο αγιος Νικολαος Πλανας οταν ερωτηθηκε,δεν γνωριζε καν ποιος ηταν ο πρωθυπουργος της χωρας.πολυ ακραιο παραδειγμα,αλλα ισως δειχνει τι θελω να πω.συγγνωμη για τη συνταξη,αλλα δεν χειριζομαι καλα τους υπολογιστες.

Ηρωδίωνα,
σε καμία περίπτωση δεν νομίζω να παρεξηγήθηκες.Εξάλλου, είναι σεβαστή κάθε άποψη. Διαβάζοντας το παραπάνω σχόλιό σου, κατάλαβα ότι σε γενικές γραμμές θέλουμε και οι δύο, για την ακρίβεια όλοι μας, να κρατήσουμε ένα συγκεκριμένο νόημα το οποίο έγκειται, όπως πολύ σωστά αναφέρεις, στο βάθος της Πίστης μας. Σκέψου όμως κάτι…Αναφέρεις πως ο άγιος Νικόλαος Πλανάς σε σχετική ερώτηση, δεν γνώριζε τον Πρωθυπουργό της χώρας του, κάτι δηλαδή αρκετά “ευκαταφρόνητο” για τα δεδομένα της εποχής, ή έστω αν θες, κάτι αρκετά σημαντικό, αν μη τι άλλο. Εμείς, άραγε, γιατί γνωρίζουμε τόσα “πολλά” και μάλιστα τα αφήνουμε και να μας εξουσιάζουν καθιστώντας μας έρμαιά τους, αλλά και να εκμαυλίζουν τις ζωές μας…?

Παρακολουθούμε τη συζήτηση που αναπτύχθηκε, αλλά φοβόμαστε ότι ξεφεύγει σταδιακά από το θέμα της ανάρτησης στην οποία ξεκίνησε. Παρακαλώ λάβετέ το υπόψιν σας.

Εγώ απλά θα ήθελα να προσθέσω τον επίλογο από το άρθρο της ΟΟΔΕ για το Avatar, ο οποίος με εκφράζει απόλυτα: “Βεβαίως δεν είναι ανάγκη να “κολλήσουμε” σε κενά, ούτε σε όλους αυτούς τους συμβολισμούς, Χριστιανικούς και μη, θετικούς και αρνητικούς, και να γίνουν όλα αυτά “αντικίνητρο” για να απολαύσουμε την ταινία. Ούτε να χάσουμε την πλοκή και την “πανδαισία τών αισθήσεων” που μας προσφέρει η ταινία αυτή, απορροφούμενοι στην αναζήτηση συμβολισμών και κενών. Πέρα απ’ όλα αυτά τα συμβολιζόμενα, (εκούσια ή ακούσια), το μόνο που χρειαζόμαστε πραγματικά, είναι να χαλαρώσουμε και να επικεντρωθούμε στο ΥΠΕΡΘΕΑΜΑ που εκτυλίσσεται μπροστά μας, ευχαριστώντας τον Θεό για τις όμορφες στιγμές που μας χαρίζει αυτή η εξαιρετική ταινία, όπως θα τον ευχαριστούσαμε για ένα υπέροχο γεύμα ή για ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα!

Στο κάτω-κάτω, δεν είναι παρά μια ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ!”

No hard feelings mates, ne?^^
Btw, θα μου άρεσε να δω και ένα άρθρο που να “θάβει”(XD) το Twilight-φαντάζομαι καταλάβατε για ποιαν ταινία μιλάω-που βασίζεται σ’ένα έκτρωμα που θέλει να λέγεται βιβλίο, σ’ένα άκρως σεξιστικό, παιδοφιλικό, ρηχό, ανόητο, απαίσο απ’όλες τις απόψεις δημοσιευμένο “fanfiction”.