Loading...– Γέροντα, αν στεναχωρηθεί κάποιος πολύ γιατί τον μάλωσε για κάποιο σφάλμα του ο πνευματικός, και πέσει σε λύπη, αυτό έχει μέσα εγωισμό;
– Εμ βέβαια, έχει μέσα και εγωισμό. Αν στεναχωρηθεί κατά θεόν, θα έχει παρηγοριά, θα έχει και πρόοδο γιατί θα προσπαθήσει να μην το ξανακάνει. Πρέπει να λέει τις δυσκολίες, τους λογισμούς του, τις πτώσεις του στον πνευματικό, και να δέχεται με χαρά και την ήπια και την αυστηρή συμπεριφορά του, γιατί όλα από αγάπη και ενδιαφέρον γίνονται για την πρόοδο της ψυχής του.
– Και αν , Γέροντα, δεν δέχομαι το μάλωμα ή την παρατήρηση;
– Αν δεν δέχεσαι, θα μείνης αδιόρθωτη. Όσοι δεν δέχονται τις παρατηρήσεις ούτε και από τους ανθρώπους που τους αγαπούν, τελικά παραμένουν στραβόξυλα και αχρηστεύονται μόνοι τους πνευματικά. Όπως οι σανίδες που δεν δέχονται το πλάνισμα του μαραγκού, για να γίνουν έπιπλα, καταλήγουν στα μπετά ή στις σκαλωσιές και πατιούνται και λασπώνονται, μέχρι που καταλήγουν στην φωτιά, έτσι και αυτοί στο τέλος καταστρέφονται.
– Γέροντα, όταν κάποιος διαφωνεί σε ένα θέμα με τον πνευματικό του, τι πρέπει να κάνει;
– Να πει απλά και ταπεινά τον λογισμό του. Βέβαια χρειάζεται πολλή προσοχή στην επιλογή του πνευματικού, ώστε να μπορεί κανείς να τον εμπιστεύεται και να αναπαύεται με την καθοδήγησή του.
– Συμφέρει, Γέροντα, όταν κανείς βλέπει κάτι διαφορετικά από τον πνευματικό , να επιμένει στην γνώμη του;
– Όχι, γιατί δεν ξέρει τί κρύβεται πίσω από αυτό που ο ίδιος δεν θεωρεί σωστό. Για να καταλάβει π.χ. κάποιος τί κρύβεται πίσω από μια ενέργεια του πνευματικού του ίσως ο πνευματικός να πρέπει να του πει την εξομολόγηση ενός άλλου. Επιτρέπεται να πει την εξομολόγηση ενός άλλου; Ασφαλώς όχι. Ας πούμε ότι έχει συνεννοηθεί με τον πνευματικό να τον δει την τάδε ώρα, αλλά την ώρα εκείνη πηγαίνει και κάποιος άλλος που είχε λογισμούς να αυτοκτονήσει και ο πνευματικός παίρνει πρώτα εκείνον. Οπότε σκέφτεται: « Πήρε πρώτα αυτόν, εμένα με περιφρονεί » . Πώς να του πει όμως ο πνευματικός ότι αυτός είχε φθάσει στο σημείο να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας; Αν του εξηγήσει, καταστρέφει, χαντακώνει τον άλλον. Ενώ, αν σκανδαλιστεί αυτός ή αν κατεβάσει μούτρα, δεν θα γίνει μεγάλο κακό. Μια φορά έτσι σκανδαλίσθηκαν μερικοί που ήρθαν εκεί στο Καλύβι. Ήταν κάποιος που τον κατάφεραν με πολλή δυσκολία οι δικοί του να έρθει να συζητήσουμε και τον δέχθηκα με πολλή χαρά. Τον ασπάσθηκα, του έδωσα κομποσχοίνι, εικονάκια. Οι άλλοι παρεξηγήθηκαν. « Εμάς ο Γέροντας, είπαν, ούτε μας έδωσε σημασία » . Αυτός ο καημένος ήταν άσωτος. Εγώ ήξερα λεπτομέρειες για την ζωή του. Έφυγε μετά άλλος άνθρωπος. Χίλιες φορές να σκανδαλισθούν οι άλλοι. Δεν μπορείς , για να αναπαύσεις τον έναν με μια εξήγηση, να καταστρέψεις τον άλλον.
–
Απόσπασμα από το Βιβλίο:
«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ» – ΛΟΓΟΙ Γ΄
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
Βέβαια, υπάρχουν πάντα και οι εξαιρέσεις…
Για παράδειγμα, δε ξέρω κατά πόσο μπορεί ο κάθε πνευματικός να καταλάβει όλες μας τις ανησυχίες και τις σκέψεις ή και τα βιώματα. Ένας άγαμος ιερέας, ας πούμε, ίσως να μην καταλαβαίνει απόλυτα τις ανησυχίες μας σχετικά με τη σχέση μας με το άλλο φύλλο και είναι και απόλυτα λογικό, βεβαίως.
Απλά νομίζω, ότι πρέπει να καταλαβαίνουμε τι μπορεί και τι δε μπορεί να “σηκώσει” ένας πνευματικός και τα άλλα να τα αφήνουμε Στον Θεό! Και κάπου εδώ, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ο πνευματικός είναι ο εκπρόσωπος του Θεού στη γη… συμφωνώ. Αλλά δεν είναι ο ίδιος ο Θεός!
Επίσης, νομίζω ότι η υπερβολή χαλάει τη σχέση μας με τον πνευματικό μας. Το να ρωτάς τον πνευματικό ακόμη και για το πόσο φαγητό θα φας, νομίζω είναι υπερβολικό και ανούσιο. Όπως και το να πηγαίνεις για εξομολόγηση κάθε εβδομάδα… είναι σα να το αναιρείς το μυστήριο της εξομολογήσεως έτσι. Όταν πηγαίνεις συνέχεια, είναι σα να μη δέχεσαι την υπάρχουσα οδηγία του πνευματικού και θέλεις διαρκώς και κάτι ακόμη. Εκτός, φυσικά, και αν προκύψει κι άλλο πρόβλημα. Ούτε πιστεύω ότι πρέπει να γίνεται καταναγκαστικά η εξομολόγηση. Πρέπει να είναι εσωτερική ανάγκη και να σε οδηγεί αυτή η ανάγκη από μόνη της…
Στη σημερινή εποχή, έχουν αλλάξει οι καταστάσεις. Είναι αναγκαίο πλέον το να ζητούμε απ’ τον πνευματικό να επιβεβαιώνει τ’ αυτονόητα. Έρχεται σε δεύτερη μοίρα τον αν ο πνευματικός είναι αυστηρός, μαλακός, καταδεκτικός, συμπονετικός, ηθικός, φιλακόλουθος, Άγιος. Δυστυχώς στις μέρες μας πρέπει ν’ αναζητούμε, να επιβεβαιώνουμε αν είναι Ορθόδοξος. Πάρα πολλοί ιερείς της Ορθοδόξου Εκκλησίας, άγαμοι και έγγαμοι, καθώς και Μητροπολίτες, δέχονται την παπική συναγωγή σαν αδελφή Εκκλησία. Δέχονται τον Πάπα σαν επίσκοπο κανονικό και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δεχτούν και τα μυστήριά τους ως έγκυρα.
Νομίζω πως όλοι έχουμε την υποχρέωση να γνωρίζουμε σε ποιον εμπιστευόμαστε την ψυχή μας. Ρωτάμε λοιπόν τον πνευματικό που έχουμε ή που θέλουμε να πλησιάσουμε, αν δέχεται τον Πάπα. Αν πει “όχι” τότε συνεχίζουμε ευχαριστώντας το Θεό που βρήκαμε Ορθόδοξο παπά. Αν πει ότι δέχεται τον Πάπα και την εκκλησία του, να τρέχουμε μ’ ελαφρά πηδηματάκια μακρυά. Πάρα πολλοί ιερείς ανήκουν στην αίρεση του “οικουμενισμού”, τουλάχιστον να το γνωρίζουμε…
Ευχαριστούμε, πάτερ. Είναι όντως πολύ σημαντικό αυτό που επισημαίνετε, αλλά -δόξα τωι Θεωί- είμαστε τυχεροί…