- Χριστιανική Φοιτητική Δράση - https://xfd.gr -

Μικρός λόγος για τους φίλους της ερημίας

«Ηρώτησεν ο Αββάς Λογγίνος τον Αββάν Λούκιόν ποτε λέγων: Θέλω φυγείν τους ανθρώπους · απεκρίθη ο γέρων · εάν μη πρώτον κατορθώσης μετά των ανθρώπων, ουδέ κατά μόνας δύνασαι κατορθώσαι».

Πόση αλήθεια κρύβεται στα λόγια του σοφού ασκητή!

Σαν να του έλεγε απλά: αδελφέ μου, σ’ όποια άκρη της γης κι αν φτάσεις, σ’ όποια τρύπα κι αν χωθείς, σ’ όποιον απόκρημνο βράχο κι αν σκαρφαλώσεις, βαθιά ανάπαυση στην ψυχή σου δε θα βρεις, δε θα ικανοποιήσεις το βαθύτερο είναι σου, εάν πρώτα δεν τα πας καλά με τους ανθρώπους.

……………………………………………………………………

«Θέλω φυγείν τους ανθρώπους…»

Είναι συχνά το αίτημα της ανθρώπινης ψυχής. Από πίκρα, απογοήτευση, φόβο; ίσως κι αυτά.

Αλλά όχι σπάνια, από φιλόθεη διάθεση, από υψηλή κλήση, από λαχτάρα για συνάντηση με το Θεό!

Ωστόσο ο σοφός ερημίτης με τη θεϊκή διάκριση επιμένει αποφθεγματικά:

«…εάν μη πρώτον κατορθώσης μετά των ανθρώπων, ουδέ κατά μόνας δύνασαι κατορθώσαι».

Πώς;

Με την αγάπη στους αδελφούς, με τη συχωρητικότητα, με τη διακονία του πλησίον, με την αυταπάρνηση, με την προσφορά, με την πνευματική οικοδομή.

Ο ασκητικός λόγος το εκφράζει καθαρά: «δει ημάς τη διακρίσει κυβερνάν την ψυχήν και εν κοινοβίω όντας, μη τα εαυτών ζητείν μήτε τη οικεία δουλεύειν γνώμη…».

Για μια γνήσια, ευάρεστη στο Θεό αναχώρηση, πρέπει να ‘χει την παρρησία η ψυχή να ομολογήση, σαν τον αββά Αντώνιον: ότι «ουδέποτε το εαυτού συμφέρον προέκρινα της του αδελφού μου σωτηρίας… εάν γαρ κερδήσωμεν τον αδελφόν, τον Θεόν κερδαίνομεν…».

Άλλοι θεοφώτιστοι αναχωρητές στέλνουν σ’ όλους το μήνυμά τους:

«Ώδευόν ποτε ο Αββάς Δανιήλ και ο αββάς Αμμώης και λέγει ο αββάς Αμμώης, πότε καθεζόμεθα και ημείς εις το κελλίον, πάτερ;

Λέγει αυτώ ο αββάςΔανιήλ:

τις γαρ αφαιρεί αφ’ ημών τον Θεόνάρτι; ο Θεός εστιν εν τω κελλίω και πάλιν έξω ο Θεόςεστιν!»

Παρηγοριά για γνήσιο θεάρεστο αγώνα σ’ όσους δεν φεύγουν μακριά από τους ανθρώπους!