Loading...Ματθ. δ’ 12-17
12 Ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ὅτι Ἰωάννης παρεδόθη, ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν.
13 καὶ καταλιπὼν τὴν Ναζαρὲτ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς Καπερναοὺμ τὴν παραθαλασσίαν ἐν ὁρίοις Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλείμ, 14 ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ Ἡσαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος· 15 γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλείμ, ὁδὸν θαλάσσης, πέραν τοῦ Ἰορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, 16 ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς.
17 Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν· μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Νέο έτος, νέα ζωή!
Αδιάκοπο βουητό γέμιζε την αγορά, όπως κάθε άλλη μέρα, στην «Καπερναούμ τήν παραθαλασσίαν». Ψαράδες άραζαν τα καΐκια τους στο γιαλό φωνάζοντας και ξεφόρτωναν την ψαριά, έμποροι παζάρευαν, αγόραζαν και πουλούσαν, πραματευτάδες περαστικοί έρχονταν κι έφευγαν κι άλλοι περίμεναν στο Τελωνείο για τις αναγκαίες διατυπώσεις, ενώ στα σπίτια οι νοικοκυρές ξεκινούσαν πρωί-πρωί τον καθημερινό αγώνα.
Όλα συνηθισμένα – όπως κάθε μέρα – σαν μια μονότονη ρουτίνα, που οι μικρές χαρές ή λύπες της πεζής ζωής της προκαλούν ανεπαίσθητες διακυμάνσεις.
Ναι. Στα πρόσωπα όλων θα μπορούσε ο καθένας να διακρίνει ένα σύννεφο μελαγχολίας να τα σκιάζει, ρυτίδες απόκρυφης θλίψης να τ’ αυλακώνουν. Ένας λαός παγιδευμένος – όπως όλοι τότε – στα στενά σύνορα της ύλης ασφυκτιούσε καθώς ο πνιγηρός κλοιός των πτώσεων, των παθών, της αμαρτίας τον περιέσφιγγε. «Λαός καθήμενος ἐν σκότει», «ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου».
Μια τέτοια κοινή μέρα σ’ αυτή την πόλη, έτσι απλά κι αθόρυβα ήρθε και «κατῴκησεν» εκεί ο Κύριος Ιησούς Χριστός «καταλιπών τήν Ναζαρέτ», που τριάντα περίπου χρόνια Τον είχε φιλοξενήσει στην αφάνεια και τη σιγή.
Νέα αποχή άρχιζε για τη ζωή Του. Η δημόσια δράση Του.
Νέα εποχή και για τον κόσμο όλο, τον κόσμο της ρουτίνας και του μαρασμού, που θ’ αντίκριζε το ολόλαμπρο ζωογόνο φως του Ηλίου της Δικαιοσύνης.
Και η νέα εποχή άρχισε τότε σιγά-σιγά ολόλαμπρη ν’ ανατέλλει, άρχισε να βιώνεται με πρωτοφανή αμέτρητα θαύματα. Με ποικίλες θεραπείες, με νεκραναστάσεις. Ωστόσο – τι παράδοξο – θεμέλιό της στάθηκε ένα στερεότυπο κήρυγμα, μια φράση. «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».
Αλλά μήπως μπορούσε να γίνει και διαφορετικά; Η Βασιλεία των Ουρανών, ο νέος κόσμος της Χάριτος, της Αφέσεως, της Ειρήνης και της Χαράς, «ἤγγικε», έχει φτάσει, έχει εγγίσει την ανθρωπότητα με την Επιφάνεια του Θεανθρώπου Σωτήρος Χριστού. Αλλά, άραγε, πόσοι είναι έτοιμοι να νιώσουν τούτο το λυτρωτικό άγγιγμα, τούτη την ανάλαφρη ζωογόνα πνοή; Ποιοι θ’ ανταποκριθούν ν’ ανοίξουν μάτια και καρδιά, να υποδεχθούν τη νέα ζωή;
Μα όσοι ακριβώς αποδεχθούν τη σωστική κλήση: «Μετανοεῖτε». Όσοι αρνηθούν και καθημερινά αρνούνται την αμαρτία, που όλους μας έχει μπολιάσει, που δηλητηριάζει κάθε μας στιγμή και κάθε πράξη, που αχρηστεύει κάθε μας καινούργια απόπειρα να φτάσουμε την ευτυχία.
«ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα»
Νέα χρονιά!
Χαρούμενα κι αισιόδοξα την αρχίζουμε. Πληθωρικά δίνουμε και παίρνουμε ευχές για νά ‘ναι «ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος».
Όμως, μην το ξεχάσουμε. Οι ευχές θα μείνουν συμβατικά και ανούσια λόγια, αν δεν προηγηθεί το «Μετανοεῖτε», που σε όλους συνιστά ο Χριστός.
Ας διώξουμε όλοι απ’ την ψυχή μας ό,τι σκοτεινό, ό,τι ψεύτικο, ό,τι αμαρτωλό. Να λείψουν τα σύννεφα της αμαρτίας, για να λάμψει ο Ήλιος του Χριστού!
Κι αυτή η προσπάθεια κάθε μέρα. Όχι μόνο μια φορά. Δεν είπε «μετανοήστε» ο Χριστός, αλλά «μετανοείτε». Αδιάκοπα, ανανεωτικά. Με καθημερινή αυτοκριτική και αποφάσεις. Με ειλικρινή και συχνή Εξομολόγηση στον πνευματικό. Με αγώνα συστηματικό.
Γιατί ο νέος χρόνος δε βρίσκεται στην ημερομηνία. Υπάρχει στην εμπειρία. Και θά ‘ναι ευτυχισμένος όλος, αν η ψυχή επιτύχει και κάθε μέρα κάτι καινούργιο να ξεκινά, μια ανώτερη βαθμίδα ευτυχίας με τη Χάρη του Χριστού να κατακτά, και το όραμα της τελειότητας, της αγιότητας να προσεγγίζει.
