Loading...Στεκόμαστε με δέος και θαυμασμό μπροστά στην εικόνα της Γεννήσεως. Χώρος της μεγάλης συνάντησης του Θεού με τον άνθρωπο ένα άθλιο σπήλαιο. Ένας στάβλος, μια φάτνη… «Όλα πτωχείας εχόμενα, όλα πενίας γέμοντα». Κάτω από συνθήκες εντυπωσιακής ένδειας τελεσιουργείται το παραδοξότερο Μυστήριο: «Παρθένος τίκτει». Ο «αχώρητος παντί, χωρείται εν γαστρί». Εισβάλλει στο χρόνο ο Άχρονος. Ο Άναρχος άρχεται, γίνεται κτίσμα ο Κτίστης.
Τα πρόσωπα, που γεύονται και προσκυνούν το θαύμα, πολλά.
Ξεχωριστή και κεντρική η θέση της Παναγίας Μητέρας.
Ο μνήστωρ Ιωσήφ κάθεται κάπως απόμακρα, έξω από το σπήλαιο, για να διατρανώνεται η πίστη στην απείρανδρη γέννηση του Ιησού. Η αγία μορφή του αβίαστα γεννά την ανάγκη του σεβασμού, του θαυμασμού, της ευγνωμοσύνης.
Ο ρόλος του στο Μυστήριο της εναναθρωπήσεως καθοριστικός. Η διακονία του πράξη μεγαλειώδης. Στο πρόσωπό του ο «απάτωρ» Ιησούς βρίσκει τον άνθρωπο πατέρα και μαζί με την Παναγία Μητέρα Του προστασία, φροντίδα, αφοσίωση.
Ο Ιωσήφ είναι ο εκλεκτός του Θεού, ο οποίος τού εμπιστεύεται, όσα κι ό,τι κανείς άλλος δεν ήταν άξιος ν’ αναλάβει.
Δεν είναι Φαρισαίος και Νομοδιδάσκαλος. Δεν είναι ραββίνος, ούτε άρχοντας της συναγωγής. Δεν είναι Λευίτης.
Είναι ένας άσημος ξυλουργός, ένας άγνωστος άνθρωπος του λαού. Η αρετή του όμως τον έχει καταξιώσει τόσο ενώπιον του Θεού, που τον ξεχωρίζει, για να διακονήσει το «πάντων θαυμάτων υπέρτερον θαύμα».
«Ανήρ δίκαιος» αποκαλείται στον ευαγγελικό λόγο, που σημαίνει άνδρας ευσεβής, αγαθός, αφοσιωμένος στο Θεό, υπάκουος. Η υπακοή όμως στο θέλημα του Θεού δε μένει σχεδόν ποτέ απείραστη. Αυτό παρατηρούμε και στον Ιωσήφ. Ταραχή, φόβους, υποψίες, αμηχανία… «ζάλην… λογισμών αμφιβόλων», όλα θα τα ζήσει «ένδοθεν», με μια ένθεη σιωπή, χωρίς να τους δώσει διέξοδο σε λόγια.
Φλέγεται στο καμίνι των σκέψεων. «Μαρία, τι το δράμα τούτο, ό εν σοι τεθέαμαι;». Απ’ τη στιγμή όμως, που Άγγελος Κυρίου τού αποκαλύπτει ότι το κυοφορούμενο είναι Υιός Θεού διά Πνεύματος Αγίου, συνειδητοποιεί την πραγματική διάσταση. «Μπροστά στη διαδικασία της Σαρκώσεως δεν είναι παρά υπηρέτης των μεγαλείων του Θεού. Κλίνει γόνυ ευλαβικό στη θέληση του Κυρίου. Η καρδιά του κι ο νους του ανοίχτηκαν προς το άρρητο Μυστήριο, το ακατανόητο θαύμα», Καταλαβαίνει ότι τα γεγονότα τον ξεπερνούν. Κι ούτε πια περιεργάζεται «πώς ο Άπειρος εν μήτρα εστι · πώς ο πάντα συνέχων κυοφορείται υπό γυναικός · πώς τίκτει η Παρθένος και μένει Παρθένος». Αυτά αφορούν στο απερινόητο βάθος του Μυστηρίου. Και αν η εγγενής αδυναμία του νου δεν του επιτρέπει να διεισδύσει, του φτάνει που το διακονεί.
Και το διακονεί μ’ όλη του την καρδιά, μ’ όλες του τις δυνάμεις. Θα σταθεί στο πλευρό της Παρθένου στις μεγάλες ώρες της κυοφορίας και της Γέννησης. Οδοιπορώντας με το «Παιδίον και την μητέρα αυτού» θα γίνει πρόσφυγας στην Αίγυπτο, για να το προστατεύσει απ’ τους εχθρούς του. Μαζί Του θα επιστρέψει στην κακόφημη Ναζαρέτ, υπακούοντας και πάλι στη Θεία Βουλή. Και θα εκτελεί με χαρά το κοπιαστικό έργο του τέκτονα, για να καλύψει τις ανάγκες της αγίας οικογένειας.
Μοναδικός επίγειος «πατέρας» του μοναδικού ουράνιου Υιού. Κι όλα αυτά σιωπηλά, διακριτικά, συνεσταλμένα. Δε μεταποιεί σε λόγια το θαυμασμό του, το παράπονό του, την απορία του, τη γνώμη του, τη συμβουλή του. «Ο Ιωσήφ περπατάει στον ιστορικό χώρο ολότελα σιωπηλός», Ούτε μια λέξη του δε διασώζουν οι Ευαγγελιστές. Μιλούν όμως για τα έργα του.
* * *
Η Εκκλησία μας εκτιμώντας την προσφορά του Αγίου Ιωσήφ του μνήστορος τον εορτάζει την πρώτη Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα, για να τιμήσει τη μνήμη του και να την προσφέρει στους αιώνες παράδειγμα σιωπηλής διακονίας.
