Loading...Αφορμή για το παρακάτω άρθρο δόθηκε από την ανάρτηση σχετικά με την τέλεση μνημοσύνου για τους ήρωες του 1949 που κράτησαν ελληνική την ακριτική Φλώρινα και χρησιμεύει ως επέκταση αυτής.
Η επίθεση των ανταρτών του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας» την 12 Φεβρουαρίου 1949 για την κατάληψη της πόλης Φλώρινας δείχνει ανάγλυφα την παθογένεια του κυρίως Εμφυλίου Πολέμου, στόχος του οποίου ήταν από το φθινόπωρο του 1946 η ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης της Ελλάδας.
Η σύλληψη της ιδέας ανήκε στον Νίκο Ζαχαριάδη, πρώτο ηγέτη των Ελλήνων κομμουνιστών και Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε., ο οποίος, μετά την 5η ολομέλεια του κόμματός του και την απόφασή της για την «πλήρη εθνική αποκατάσταση» των Σλαβομακεδόνων, επεδίωκε τη δημιουργία κρατικής οντότητας που θα αναγνωριζόταν από τα κράτη του σοβιετικού μπλοκ στον Ο.Η.Ε..
Ως μελλοντική πρωτεύουσα της ανεξάρτητης «Μακεδονίας» επιλέχτηκε η Φλώρινα, πόλη οικοδομημένη λίγα μόνο χιλιόμετρα μακριά από την οροθετική γραμμή του ‘’κράτους’’ των ανταρτών. Η κατάληψή της θα έλυνε και το φλέγον πρόβλημα του Δ.Σ.Ε., την λειψανδρία.
Το ηθικό των ανταρτών ήταν ακμαιότατο, έπειτα από τις πρόσφατες επιτυχημένες καταλήψεις της Νάουσας, της Καρδίτσας και του Καρπενησίου. Οι μαχητές τους, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, ήταν έφηβοι επιστρατευμένοι δια της βίας (μεταξύ των οποίων και πολλά κορίτσια) από περιοχές που ελέγχονταν σταθερά από το Δ.Σ.Ε. είτε είχαν περιέλθει στον έλεγχο του πρόσφατα.
Στη Φλώρινα είχε την έδρα της η 2η Μεραρχία του ελληνικού Στρατού που ήλεγχε μία εκτεταμένη περιοχή από το Αμύνταιο μέχρι τα ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα.
Η μάχη άρχισε στις 3:30 το πρωί της 12ης Φεβρουαρίου. Ο Δ.Σ.Ε. επετέθη ταυτόχρονα σε όλο το μέτωπο της Μεραρχίας, για να μη δοθεί η ευκαιρία στις μονάδες των γύρω περιοχών να ενισχύσουν την άμυνα της πόλης. Το κύριο βάρος της επίθεσης δόθηκε στους ορεινούς όγκους γύρω από την πόλη. Οι αντάρτες στη διάρκεια της ολονύχτιας μάχης κατέλαβαν δύο από τα δεσπόζοντα υψώματα, όχι όμως το απαραίτητο ‘1033’, το οποίο είναι και το κλειδί της πόλης και το υπερασπίζονταν μόλις δύο διμοιρίες.
Στο αποκορύφωμα της μάχης, περί τις 9:30 το πρωί, οι αντάρτες καταλαμβάνουν το ‘1033’. Αμέσως, η μοναδική διαθέσιμη εφεδρεία της 2ας Μεραρχίας, ο 14ος ΛΟΚ με λοχαγό τον Κωνσταντίνο Κόρκα, με λυσσώδη αντεπίθεση ανακαταλαμβάνει και διατηρεί σταθερά το ύψωμα. Ο αγώνας είχε ήδη κριθεί, όταν το πρωί επενέβη η αεροπορία.
Επιβαρυμένοι με 1500 τραυματίες και έχοντας εγκαταλείψει στην πόλη και τα υψώματα 600 νεκρούς και άλλους τόσους αιχμαλώτους στα χέρια του Στρατού, οι αντάρτες υποχώρησαν. Η ήττα τους ήταν συντριπτική και σηματοδότησε την αρχή του τέλους του Εμφυλίου και της «ανθελληνικής ιδέας». Οι επιθυμίες των ηγετών τους για τη δημιουργία «τακτικού λαϊκοεπαναστατικού στρατού» και σλαβομακεδονικής εθνικής εστίας είχαν καταρρεύσει στις παρυφές της Φλώρινας.
Πηγές:
- Αθανάσιος Καλλανιώτης, Η αποτυχημένη επίθεση του ΔΣΕ στη Φλώρινα: 11.02.1949 Περιοδικό Παρέμβαση 153 (Καλοκαίρι 2010)
- Δημήτρης Βλαντάς, Ημερολόγιο 1947 -1949, επιμ: Ν. Μαραντζίδης –Γ. Αντωνίου, Εστία, Αθήνα 2007
- ΓΕΣ/ΔΙΣ, Ιστορικά Έργα: Αρχεία Εμφυλίου Πολέμου, Αθήνα 1996 (CD Rom)
- Δημήτριος Ζαφειρόπουλος, Ο αντισυμμοριακός αγών 1945 –1940, Αθήναι 1956
- Το ΚΚΕ, Επίσημα κείμενα 1945 –1949, τ.6ος, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1987
- Ιωάννης Κολιόπουλος, Λεηλασία φρονημάτων: το μακεδονικό ζήτημα στην περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου (1945 -1949) στη Δυτική Μακεδονία, τ. Β΄, Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1995
