Loading...Ή η εύκολη αρχή για ένα σύντομο τέλος;
-Γάμο; Από τώρα; Πάς καλά;
Πόσο συχνή αντίδραση κάποιου νέου ή νέας που σε παλαιότερες εποχές είχε ήδη στην ηλικία αυτή ξεκινήσει το δικό του σπιτικό!
Δεν είναι που δεν σκέφτονται οι περισσότεροι νέοι σήμερα τον γάμο. Δεν είναι ότι τον έχουν αποκλείσει ως ενδεχόμενο από τη ζωή τους. Είναι που αισθάνονται ανέτοιμοι να τον αντιμετωπίσουν. Απροετοίμαστοι να τον ζήσουν έτσι όπως τον ονειρεύονται ή όπως διδάχθηκαν ότι αρχίζει ένας επιτυχημένος γάμος.
Για τους περισσότερους ο γάμος είναι η αρχή μετά το τέλος μιας πορείας που οδηγεί στην “καταξίωση”. Μια “καταξίωση” κοινωνική, επιστημονική, επαγγελματική και φυσικά οικονομική. Σπουδές, μεταπτυχιακά, δελεαστική επαγγελματική αποκατάσταση με υψηλές αποδοχές για να βρεθούν σε μια οικονομική ευχέρεια τέτοια που να τους επιτρέπει να ξεκινήσουν μια οικογένεια χωρίς στερήσεις.
Πάνε οι εποχές που αρκούσε η αγάπη για το ξεκίνημα δυο νέων στην καινούργια ζωή τους. Σήμερα αυξήθηκαν οι ανάγκες. Άλλαξαν οι συνθήκες, οι συνήθειες και τα πρότυπα της οικογενειακής ζωής. Πολύ περισσότερο ο διάχυτος ευδαιμονισμός έχει πολύ καλά δασκαλέψει μικρούς και μεγάλους ότι η ευτυχία συμβαδίζει με την οικονομική ευμάρεια. Άλλωστε η ανέχεια γεννά γκρίνια και η γκρίνια ορθώνει τείχη στις ανθρώπινες σχέσεις. Πόσοι άνδρες σήμερα θα καταδέχονταν να ασχολούνται επαγγελματικά με κάποιο επάγγελμα υποδεέστερο της συζύγου τους; Αλλά και πόσες γυναίκες ανέχονται να μην έχουν το δικό τους εργασιακό εισόδημα, αυτό που διασφαλίζει την ανεξαρτησία τους, αλλά και μία κοινωνική θέση τέτοια που θα προασπίζει τουλάχιστον την ισότητά τους έναντι των ανδρών τους;
Αλλά έτσι ο γάμος, από σχέση αγαπημένων προσώπων που ξεκινούν με πίστη όχι τόσο στις δικές τους δυνάμεις, αλλά στα χέρια και την ευλογία του Θεού που τους ενώνει, από συζυγία ανθρώπων στην οποία ο ένας κατεργάζεται τον αγιασμό του άλλου, δεν εκπίπτει σε… εταιρεία συμβαλλομένων μετόχων;
Πώς όμως αλλάζει μια διάχυτη νοοτροπία που έχει γίνει σχεδόν καθεστώς; Πώς να μεταπεισθούν οι άνθρωποι από τη βεβαιότητα ότι το χρήμα δίνει τη χαρά; Πώς να κατανοήσουν ότι τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από επώνυμα ρούχα, playroom και babysitter, αλλά τη ζεστή αγκαλιά, το χάδι και το φιλί της μάνας τους και την αγάπη των γονιών τους που τη νιώθουν, την αντιλαμβάνονται και την αναζητούν από τη βρεφική τους ηλικία;
Νέοι και νέες που μεγάλωσαν με τα οικογενειακά πρότυπα των τηλεοπτικών σήριαλ, πόσο εύκολο είναι να υποπτευθούν ότι ο δρόμος για έναν επιτυχημένο γάμο δεν περνά από την πολυτέλεια του σπιτιού, το ακριβό αυτοκίνητο, το μοντέρνο και υψηλόμισθο επάγγελμα και φυσικά από τον τέλειο εμφανισιακά σύντροφο, έτσι όπως αυτός κάθε φορά στυλιστικά ορίζεται από την επικρατούσα μόδα!
Αλλά τι άλλο περιμένουμε; Δεν φτάνουν τα υψηλά ποσοστά των διαζυγίων για να μας προβληματίσουν; Δεν αρκεί η κρίση στην οικογένεια για να μας αφυπνίσει; Οι μονογονεϊκές οικογένειες για να μας κινήσουν σε σκέψη; Τα μελαγχολικά, πικραμένα χαμόγελα τόσων μικρών παιδιών, να μας γεμίσουν ενοχές;
Έχουμε αλήθεια απάντηση στο τι επιτέλους φταίει και φτάσαμε σ’ αυτό το αδιέξοδο;
Όσο κι αν ενδεχομένως είναι πολύπλευρο το θέμα και πολλές οι αιτίες του φαινομένου, τα ίδια τα όνειρά μας φωτίζουν τις πηγές της σημερινής συμφοράς.
Μήπως έπαψαν οι άνθρωποι να πιστεύουν πρώτιστα και να στηρίζονται στο μυστήριο του γάμου; Στην ευλογία του Θεού διά της Εκκλησίας στο νέο τους ξεκίνημα; Μήπως η βασική ελπίδα τους και ο στηριγμός τους είναι στις καταθέσεις τους; Στον πλούτο τους; Στα αποκτήματά τους για τη νέα τους ζωή και στην κοινωνική προβολή τους;
Υπάρχει άραγε στις σχέσεις των ανθρώπων η ευλογημένη αρετή της ταπείνωσης ως θεμελιακός παράγοντας για το ξεκίνημα της νέας συζυγικής ζωής; Το διογκωμένο εγώ και των δύο συζύγων, αυτό που τρέφεται υπέρμετρα και αυτάρεσκα από την κοινωνική προβολή, την επώνυμη καταγωγή, την επιτηδευμένη ομορφιά είναι καθόλου συγκατατεθειμένο να ανεχθεί κάποια προσβλητική σκιά από τον σύντροφό του;
Δεν ψάχνουν οι νέοι τον τέλειο σύντροφο μέσα τους, αλλά ο καθένας στον άλλο. Και περνούν τα χρόνια. Και αποκτούν γνώσεις και κερδίζουν προβολή και αποταμιεύουν χρήματα για κείνη την ώρα! Και περνούν τα χρόνια. Αλλά τα χρόνια φέρνουν μαζί τους και μια παγίωση στο χαρακτήρα. Και νοοτροπία εμμονής στην άποψη του καθενός. Και συναισθηματική αλλά και σωματική κόπωση.
Έτσι όμως λείπουν τα κουράγια της πρώιμης νεότητος. Τα τελευταία κατάλοιπα των συναισθημάτων της εφηβικής ηλικίας εξατμίζονται μπροστά στο πύρωμα της λογικής της ωριμότητος.
Και τι μένει τότε; Μόνο οι υψηλές ονειρεμένες απαιτήσεις που σωριάζονται στη θέα της ρεαλιστικής πραγματικότητας, για να στραγγαλισθούν κατόπιν στο συμβιβασμό μιας αναγκαίας λύσης, γιατί… πέρασαν τα χρόνια.
Κι όμως… Αν απ’ την αρχή πίστευες ότι τούτο το ξεκίνημα “μυστήριον μέγα εστί”. Και “ού φέρει το μυστήριον έρευναν”. Και ξεκινούσες με πίστη και ιερό φόβο να το υπηρετείς…
Αν δεν έψαχνες τον τέλειο σύντροφο, αλλά αγωνιζόσουν για την τελειότητα του εαυτού σου…
Αν δεν στήριζες όλα σου τα όνειρα στην άνετη ζωή του πλούτου, αλλά στον πλούτο της εσωτερικής ανέσεως…
Αν δεν θεωρούσες επένδυση την επιστημονική σου μόρφωση και την κοινωνική σου προβολή, αλλά αγωνιζόσουν να “μορφωθεί” ο Χριστός μέσα σου με την ταπείνωση…
Τότε ίσως να μην περνούσαν τα χρόνια…
Τότε ίσως να μην φοβόσουν τα άγουρα χρόνια…
Τότε ίσως να γευόσουν την αγάπη εδώ και χρόνια.
ΑΤΤΙΚΟΣ
Από το Αφιέρωμα στην οικογένεια, περιοδικό Η Δράση μας, Μάιος 2011
Ένα από τα καλύτερα κείμενα που έχω διαβάσει! Νομίζω πως ο αρθρογράφος πρέπει να είχε στο μυαλό του τον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, ο οποίος λέει πως πρέπει ο νέος και η νέα με τη βοήθεια και των γονιών τους νωρίς να έρχονται σε γάμο, πριν τα είκοσί τους χρόνια.
Μήπως αυτό δεν ήταν το σύνηθες στη χώρα μας, και μάλιστα στις αγροτικές περιοχές, μέχρι πριν πενήντα χρόνια; Γιατί δηλαδή να θεωρείται επιτρεπτό οι γονείς να σπουδάζουν και να τρέφουν το παιδί τους μέχρι τα 22 και 25 και 28 του χρόνια κι αυτό να μην είναι ντροπή, αλλά να θεωρείται ντροπή να θρέφουν το νεαρό ζευγάρι και μετά το γάμο του, όταν δεν υπάρχει επαγγελματική αποκατάσταση; Μήπως ευτυχώς δεν έχουμε και στις μέρες μας και εκ της αυλής ταύτης παραδείγματα αδελφών που νυμφεύτηκαν στα 20 τους χρόνια;
Νομίζω πως σ’ αυτό το θέμα κι οι Χριστιανοί έχουμε αλλάξει τρόπο σκέψης και έχουμε συμβιβαστεί με τις επιταγές του κόσμου. Κρίμα!
Χριστός Ανέστη! Πραγματικά πολύ ωραίο το άρθρο και συμφωνώ και εγώ με τις θέσεις του . Ωστόσο επίτρεψε μου Γεώργιε να εκφράσω κάποιες ενστάσεις μου σχετικά με αυτό που είπες. Αν κατάλαβα καλά – αν όχι συγχώρεσε με- εννοείς πως είναι ιδανικό οι νέοι και οι νέες να νυμφεύονται πριν τα 20 και πως το ίδιο καναν και οι πρόγονοί μας. Ωστόσο θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας το θέμα της ωριμότητας του ατόμου που δεν νομίζω ότι λύνεται μέχρι τα 20. Αντίθετα 50 χρόνια πριν και δη στις αγροτικές περιοχές οι συνθήκες ανάγκαζαν τρόπον τινά τα άτομα να ωριμάσουν πιο γρήγορα, να μπουν στις αγροτικές εργασίες κ.τ.λ. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην εποχή μας εξ ορισμού.
Dear Δοξολογία, κατανοώ τις ενστάσεις σου. Είναι λογικές και εκπεφρασμένες με καλή διάθεση και αγαθό νου. Παρ’ όλα αυτά, αν δούμε το θέμα ιστορικά, θα δούμε ότι και στο Βυζάντιο, ο πολίτης ενηλικιωνόταν στα 24 και όχι στα 18, όπως σήμερα. Εν τούτοις, ο άγιος Ιωάννης σύστηνε στους πατεράδες να παντρεύουν νωρίς τα παιδιά τους.
Η έλλειψη ωριμότητας, την οποία επικαλείσαι (και φαντάζομαι ότι εννοείς την ψυχολογική ωριμότητα), μπορεί να μετριαστεί με τη χριστιανική διαπαιδαγώγηση και με την καθοδήγηση των γονιών. Όλοι μας ξέρουμε ότι δεν ωριμάζουμε ξαφνικά, μόλις ο δείκτης των ετών μας δείξει 18. Το ότι είμαστε ενήλικες δεν κάνει άχρηστη για μας τη συμβουλή και τη νουθεσία των γονέων, και πιστεύω ούτε και ο γάμος την κάνει.
Από την άλλη, νομίζω ότι σήμερα έχουμε πρώιμη σωματική ωριμότητα. Το σώμα μας -ναι- είναι έτοιμο στα 18 για ένα γάμο. Είχα διαβάσει κάπου, πως στα παλιότερα χρόνια, όπου η κοινωνία ήταν αγνή, τα κορίτσια είχαν εμμηναρχή περί τα 15 τους χρόνια, κάτι που στις μέρες μας συμβαίνει νωρίτερα. Ομοίως και στα αγόρια, η επιθυμία ξυπνάει νωρίτερα. Δε λέω ότι με τη χάρη του Θεού δεν καταστέλλονται όλα αυτά, αλλά εξετάζω το θέμα της “ωριμότητας”, που λέγαμε.
Στο “διά ταύτα”, είμαι της άποψης -που μπορεί να ακουστεί παλιομοδίτικη, αλλά ποσώς με ενδιαφέρει- ότι οι γονείς θα πρέπει να φροντίζουν να παντρεύουν τα παιδιά τους με παιδιά από άλλες χριστιανικές οικογένειες, μόλις αυτά βγάζουν το λύκειο.
Αξιοθαύμαστη η ευκολία σου να αναφέρεις την ιστορική αναδρομή στην ηλικία της εμμηναρχής, όπως τη διάβασες “κάπου”.Γιατί εγώ σε όσα “κάπου” προσπάθησα να διαφωτιστώ σχετικά, εντόπισα παράγοντες γενετικούς ίσως και ψυχολογικούς να επηρεάζουν, σίγουρα όμως όχι κοινωνικό-πνευματικούς. Βέβαια αφήνω ανοιχτό το ενδεχόμενο, το αντικείμενο των σπουδών σου να σου επιτρέπει πρόσβαση σε σχετική έρευνα η οποία δεν έχει ακόμα δημοσιευτεί…
Δηλαδή συνάδελφε εσύ προτείνεις την “πρώιμη σωματική ωριμότητα” που παρατηρείς στην εποχή μας, να την ευλογήσει η εκκλησία με το μυστήριο γιατί δεν γίνεται αλλιώς;
Θεωρείς όλα τα παιδιά, (όπως σωστά είπες γιατί για παιδιά πρόκειται) που τελειώνουν το Λύκειο, έτοιμα να φέρουν στον κόσμο άλλα παιδιά, μόνο και μόνο γιατί το σώμα τους έχει αυτή τη δυνατότητα;
Και ακόμα πιστεύεις ότι μπορεί ο κάθε γονιός να αναλάβει την τεράστια ευθύνη να καθορίσει με τέτοιο δραστικό τρόπο την ενήλικη πλέον ζωή του παιδιού τους;
Είπες κρίμα. Πράγματι συνάδελφε. Κρίμα. Αντί να εστιάσεις στις πνευματικές πτυχές του άρθρου, αντί να ασχοληθείς με τον τεκμηριωμένο κοινωνικό του προβληματισμό,για την “κοινωνική καταξίωση, την “οικονομική άνεση” και την “αναζήτηση του τέλειου συντρόφου”, επέλεξες να εδράσεις τον προσωπικό σου προβληματισμό στο αν ο γάμος πρέπει να γίνεται στα 18 ή στα 25.
Η προσωπική σου άποψη σεβαστή. Μην ξεχνάς όμως πώς η ηλικία του γάμου, και δη αν αυτή συμπίπτει με την πρώιμη ηλικία των 18 ετών, είναι θέμα προσωπικό, για το οποίο είναι βαρύ να γίνονται σχόλια του τύπου:”σ’ αυτό το θέμα κι οι Χριστιανοί έχουμε αλλάξει τρόπο σκέψης και έχουμε συμβιβαστεί με τις επιταγές του κόσμου”. Είναι συμβιβασμός με τις επιταγές του κόσμου να μην παντρεύεσαι στα 18 σου;
Νομίζω ότι οι απόψεις που εκθέτεις απέχουν μακράν από αυτές του αρθρογράφου.Όσο για τις παλαιές εποχές που νοσταλγείς, μπορείς αν θέλεις να νοσταλγήσεις και τα αντίστοιχα επίπεδα αναλφαβητισμού, βρεφικής και παιδικής θνησιμότητας, κακοποίησης γυναικών και παιδιών μέσα στην οικογένεια και τα τέτοια. Δεν τολμώ φυσικά να υπαινιχθώ πως τέτοια φαινόμενα εξέλειπαν πλέον, αναφέρομαι, απλά στην παρατηρημένη μείωση τους στους κόλπους της σύγχρονης οικογένειας.
Dear Metalangue,
κατ’ αρχήν, να πω ότι συμφωνώ με τα περισσότερα από όσα λες. Επίσης, θέλω να σε ευχαριστήσω για τον κόπο που έκανες να μου απαντήσεις και για το ζήλο με τον οποίο το έκανες. Ελπίζω με τον ίδιο ζήλο να εύχεσαι και για την ψυχή μου.
Στο θέμα μας, τώρα, ομολογώ πως για την εμμηναρχή δεν έχω διαβάσει και πολλά, καθώς δε χρειάστηκε. Το συγκεκριμένο το είχα διαβάσει σε ένα παλιό βιβλίο με θρησκευτική στόχευση του τύπου “Αγνότητα και Υγεία” κ.ά.η.π.
Έπειτα, θεωρώ πως το θέμα του γάμου είναι και πρακτικό. Δηλαδή εσύ πιστεύεις ότι είναι καλύτερο να αμαρτάνουμε; Ή μήπως -για να μιλήσω για τους θρησκευτικούς κύκλους- είναι προτιμότερο το φαινόμενο των κοριτσιών, που αναπτύσσουν το σύμπλεγμα “εγώ πότε θα γίνω μάνα;” αλά Δήμητρα Παπαδοπούλου;
Σε κάθε περίπτωση, συμφωνώ πως η ηλικία γάμου είναι προσωπικό θέμα -πώς θα μπορούσε να μην είναι;-, όπως προσωπικό ήταν και το σχόλιό μου ότι είναι κατάντια να θεωρούμε αφύσικο το γάμο στα 18 ή τα 20.
Εξ άλλου, εγώ δεν έθιξα τις απόψεις του αρθρογράφου -με τις οποίες συμφωνώ απόλυτα, αλλ’ ως φαίνεται δε τις βιώνω στο πνευματικό τους βάθος-, αλλά αφορμώμενος από αυτές μίλησα για κάτι το οποίο ο “Αττικός” υπονοεί σαφώς:
Ότι κάποτε “αρκούσε η αγάπη για το ξεκίνημα δυο νέων στην καινούργια ζωή τους”.
Ότι “τα χρόνια φέρνουν μαζί τους και μια παγίωση στο χαρακτήρα. Και νοοτροπία εμμονής στην άποψη του καθενός. Και συναισθηματική αλλά και σωματική κόπωση”.
Ότι έτσι “λείπουν τα κουράγια της πρώιμης νεότητος και τα τελευταία κατάλοιπα των συναισθημάτων της εφηβικής ηλικίας”.
Ότι ο πνευματικός άνθρωπος δεν πρέπει να φοβάται “τα άγουρα χρόνια”.
Και κάτι τελευταίο: ο έφηβος, όταν πρωτοερωτεύεται, αγαπάει αληθινά και πιστεύει πως θα ‘ναι για τελευταία φορά. Όσο περισσότερο απομακρύνουμε από αυτόν το μυστήριο του γάμου, τόσο περισσότερο τον ωθούμε στην αμαρτία. Και μπορεί αν σιτέψει κανείς, να είναι πιο έτοιμος να αναθρέψει παιδιά, ίσως όμως να είναι αργά για άλλα θέματα.
Η συνάδελφος πάντως μου λέει ότι ο γάμος δεν είναι απλά θέμα προσωπικό, “είναι θέμα του Θεού” κι ότι οι θέσεις μου είναι “υπερβολικές”. Έχει δίκιο τελικά…
Συγκλονιστικό… αλήθεια και εμείς πόσες φορές πέφτουμε στην παγίδα.. “μα τη σημερινή εποχή δεν αρκεί το πτυχίο, το μεταπτυχιακό είναι απαραίτητο , όλοι έχουν κι ένα μεταπτυχιακό.. ο ανταγωνισμός μεγάλος..πρέπει να κάνεις το ένα πρέπει να κάνεις το άλλο κτλ κτλ..” και περνάνε τα χρόνια και φεύγουν σαν καπνός….και τι μένει στο τέλος;
Χριστός Ανέστη!
Καλό θα ήταν, εν γένει, να μένουμε στην ουσία του θέματος, γιατί πολλοί αναγνώστες της ιστοσελίδας που μπορεί να διαβάσουν τόσο το κείμενο, όσο και τα άνωθι σχόλια, ενδέχεται να μπερδευτούν. Το κείμενο μίλησε τόσο ξεκάθαρα και κυρίως, μίλησε και μιλάει στις ψυχές… ας μην το λερώνουμε με ανούσιες έρευνες τύπου Φρόιντ, που μόνο τους σκοπό έχουν τη σεξουαλική ορμή, που είναι απλά ένα ένστικτο κατ’ εμέ και επουδενί, πηγαίο συναίσθημα. Και στο τέλος, μόνο αυτό μένει… άλλωστε, αυτός είναι ο λόγος που γίνεται και η “αρχή”, που ήδη αναφέρθηκε στο κείμενο…
Κορυφαίο το άρθρο με πολλά μεστά σημεία!
Στάθηκα κυρίως στο ότι η ουσία του θέματος είναι να βρει κανείς με τη χάρη του Θεού τον/την σύντροφο του. Για όλα τα υπόλοιπα πρακτικά (επαγγελματικά, οικονομικά) έχει ο Θεός, αρκεί να εξαρτά την ευτυχία το ζευάρι απο απο την μεταξύ του σχέση και την επικοινωνία του με το Θεό και όχι απο την υλική ευμάρεια.
Όντως ωφέλιμο άρθρο που τονίζει με όμορφο τρόπο ότι πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε τα θέματα αυτά με πίστη…